¹Il mio soffio vitale si spenge, i miei giorni si estinguono, il sepolcro m’aspetta!

¹"Fryma ime u copëtua, ditët po më shuhen, varri po më pret.

²Sono attorniato di schernitori e non posso chiuder occhio per via delle lor parole amare.

²A nuk jam i rrethuar nga njerëz që më përqeshin. Syri im ndalet mbi fyerjet e tyre.

³O Dio, da’ un pegno, sii tu il mio mallevadore presso di te; se no, chi metterà la sua nella mia mano?

³Më jep, pra, një peng pranë teje, përndryshe kush do të më shtrëngonte dorën si garant?

⁴Poiché tu hai chiuso il cuor di costoro alla ragione, e però non li farai trionfare.

⁴Nga që i ke penguar mendjet e tyre të kuptojnë, prandaj nuk do t'i bësh të triumfojnë.

⁵Chi denunzia un amico sì che diventi preda altrui, vedrà venir meno gli occhi de’ suoi figli.

⁵Kush i tradhton miqtë deri sa t'i grabisë, ka për t'i parë më pak sytë e fëmijëve të tij.

⁶Egli m’ha reso la favola dei popoli, e son divenuto un essere a cui si sputa in faccia.

⁶Por unë prej tij jam bërë gazi i popujve dhe jam katandisur në një njeri të cilin e pështyjnë në fytyrë.

⁷L’occhio mio si oscura pel dolore, tutte le mie membra non son più che un’ombra.

⁷Syri më erret për shkak të dhembjes dhe tërë gjymtyrët e mia nuk janë veçse hije.

⁸Gli uomini retti ne son colpiti di stupore, e l’innocente insorge contro l’empio;

⁸Njerëzit e drejtë habiten nga kjo, dhe i pafajmi ngrihet kundër të pabesit.

⁹ma il giusto si attiene saldo alla sua via, e chi ha le mani pure viepiù si fortifica.

⁹Megjithatë i drejti mbetet i lidhur fort me rrugën e tij, dhe ai që i ka duart e pastra fortësohet gjithnjë e më tepër.

¹⁰Quanto a voi tutti, tornate pure, fatevi avanti, ma fra voi non troverò alcun savio.

¹⁰Sa për ju të gjithë, kthehuni, ejani, pra, sepse midis jush nuk po gjej asnjë njeri të urtë.

¹¹I miei giorni passano, i miei disegni, i disegni cari al mio cuore, sono distrutti,

¹¹Ditët e mia shkuan dhe planet e mia u prishën, pikërisht ato dëshira që unë ushqeja në zemër.

¹²e costoro pretendon che la notte sia giorno, che la luce sia vicina, quando tutto è buio!

¹²Ata e ndërrojnë natën në ditë, "drita është afër", thonë, për shkak të errësirës.

¹³Se aspetto come casa mia il soggiorno de’ morti, se già mi son fatto il letto nelle tenebre,

¹³Në rast se e pres Sheolin si shtëpinë time në rast se e shtrij shtrojen time në terr,

¹⁴se ormai dico al sepolcro "tu sei mio padre" e ai vermi: "siete mia madre e mia sorella",

¹⁴në rast se i them vendvarrit: "Ti je ati im", dhe krimbave: "Jeni nëna ime dhe motra ime",

¹⁵dov’è dunque la mia speranza? questa speranza mia chi la può scorgere?

¹⁵ku është, pra, shpresa ime? Kush mund të dallojë ndonjë shpresë për mua?

¹⁶Essa scenderà alle porte del soggiorno de’ morti, quando nella polvere troverem riposo assieme".

¹⁶A do të zbres vallë në portat e Sheolit, kur do të gjejmë bashkë prehje në pluhur?".