¹Allora Giobbe rispose e disse:

¹Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

²"Fino a quando affliggerete l’anima mia e mi tormenterete coi vostri discorsi?

²"Deri kur do të hidhëroni shpirtin tim dhe do të më mundoni me ligjëratat tuaja?

³Son già dieci volte che m’insultate, e non vi vergognate di malmenarmi.

³U bënë dhjetë herë që më përqeshni dhe nuk keni turp që më fyeni.

⁴Dato pure ch’io abbia errato, il mio errore concerne me solo.

⁴Edhe sikur të ishte e vërtetë që kam gabuar, gabimi im më përket vetëm mua.

⁵Ma se proprio volete insuperbire contro di me e rimproverarmi la vergogna in cui mi trovo,

⁵Por në rast se doni pikërisht të bëheni kryelartë me mua duke më qortuar për objektin e turpit tim,

⁶allora sappiatelo: chi m’ha fatto torto e m’ha avvolto nelle sue reti è Dio.

⁶mësoni atëherë që Perëndia më ka trajtuar në mënyrë të padrejtë dhe më ka zënë në rrjetat e tij.

⁷Ecco, io grido: "Violenza!" e nessuno risponde; imploro aiuto, ma non c’è giustizia!

⁷Ja, unë bërtas: "Dhunë!", por nuk kam asnjë përgjigje; bërtas për ndihmë, por drejtësi nuk ka!

⁸Dio m’ha sbarrato la via e non posso passare, ha coperto di tenebre il mio cammino.

⁸Më ka prerë rrugën dhe kështu nuk mund të kaloj; përhapi terrin në rrugën time.

⁹M’ha spogliato della mia gloria, m’ha tolto dal capo la corona.

⁹Më ka zhveshur nga nderi im dhe më ka hequr nga koka kurorën.

¹⁰M’ha demolito a brano a brano, e io me ne vo! ha sradicata come un albero la mia speranza.

¹⁰Më ka shkatërruar nga të gjitha anët dhe unë po shkoj; e ka shkulur si një dru shpresën time.

¹¹Ha acceso l’ira sua contro di me, e m’ha considerato come suo nemico.

¹¹Zemërimi i tij kundër meje është, ndezur dhe më konsideron si armik të tij.

¹²Le sue schiere son venute tutte insieme, si sono spianata la via fino a me, han posto il campo intorno alla mia tenda.

¹²Ushtarët e tij kanë ardhur të gjithë së bashku dhe kanë ndërtuar rrugën e tyre kundër meje; kanë ngritur kampin e tyre rreth çadrës sime.

¹³Egli ha allontanato da me i miei fratelli, i miei conoscenti si son del tutto alienati da me.

¹³Ai ka larguar nga unë vëllezërit e mi, dhe të njohurit e mi janë bërë plotësisht të huaj me mua.

¹⁴M’hanno abbandonato i miei parenti, gl’intimi miei m’hanno dimenticato.

¹⁴Farefisi im më ka braktisur dhe miqtë e mi të ngushtë më kanë harruar.

¹⁵I miei domestici e le mie serve mi trattan da straniero; agli occhi loro io sono un estraneo.

¹⁵Shërbëtorët dhe shërbëtoret e mi më trajtojnë si një njeri të huaj, në sytë e tyre jam një i huaj.

¹⁶Chiamo il mio servo, e non risponde, devo supplicarlo con la mia bocca.

¹⁶Thërras shërbëtorin tim, por ai nuk përgjigjet; duhet t'i lutem me gojën time.

¹⁷Il mio fiato ripugna alla mia moglie, faccio pietà a chi nacque dal seno di mia madre.

¹⁷Fryma ime është e neveritshme për gruan time, dhe jam i neveritshëm edhe për fëmijët e barkut tim.

¹⁸Perfino i bimbi mi sprezzano; se cerco d’alzarmi mi scherniscono.

¹⁸Edhe fëmijët më përçmojnë; në rast se provoj të ngrihem, flasin kundër meje.

¹⁹Tutti gli amici più stretti m’hanno in orrore, e quelli che amavo mi si son vòlti contro.

¹⁹Tërë miqtë më të ngushtë kanë lemeri prej meje, edhe ata që doja janë ngritur kundër meje.

²⁰Le mie ossa stanno attaccate alla mia pelle, alla mia carne, non m’è rimasto che la pelle de’ denti.

²⁰Kockat e mia i ngjiten lëkurës sime dhe mishit tim dhe nuk më ka mbetur veç se lëkura e dhëmbëve.

²¹Pietà, pietà di me, voi, miei amici! ché la man di Dio m’ha colpito.

²¹Mëshiromëni, mëshiromëni, të paktën ju, miqtë e mi, sepse dora e Perëndisë më ka goditur.

²²Perché perseguitarmi come fa Dio? Perché non siete mai sazi della mia carne?

²²Pse më persekutoni si bën Perëndia dhe nuk ngopeni kurrë me mishin tim?

²³Oh se le mie parole fossero scritte! se fossero consegnate in un libro!

²³Ah sikur fjalët e mia të ishin të shkruara; ah sikur të kishin zënë vend në një libër;

²⁴se con lo scalpello di ferro e col piombo fossero incise nella roccia per sempre!…

²⁴sikur të ishin të gdhendura përjetë mbi një shkëmb me një stil prej hekuri dhe me plumb!

²⁵Ma io so che il mio Vindice vive, e che alla fine si leverà sulla polvere.

²⁵Por unë e di që Shpëtimtari im jeton dhe që në fund do të ngrihet mbi tokë.

²⁶E quando, dopo la mia pelle, sarà distrutto questo corpo, senza la mia carne, vedrò Iddio.

²⁶Mbas shkatërrimit të lëkurës sime, në mishin tim do të shoh Perëndinë.

²⁷Io lo vedrò a me favorevole; lo contempleranno gli occhi miei, non quelli d’un altro… il cuore, dalla brama, mi si strugge in seno!

²⁷Do ta shoh unë vetë; sytë e mi do ta sodisin, dhe jo një tjetër. Po më shkrihet zemra.

²⁸Se voi dite: Come lo perseguiteremo, come troveremo in lui la causa prima dei suoi mali?

²⁸Në rast se thoni: "Pse e persekutojmë?"; kur rrënja e këtyre të këqijave ndodhet tek unë,

²⁹Temete per voi stessi la spada, ché furiosi sono i castighi della spada affinché sappiate che v’è una giustizia".

²⁹ju druani për veten tuaj shpatën, sepse zemërimi sjell ndëshkimin e shpatës, me qëllim që të dini që ekziston një gjykim".