1Allora Elifaz di Teman rispose disse:
1Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:
2"Se provassimo a dirti una parola ti darebbe fastidio? Ma chi potrebbe trattener le parole?
2"A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t'i ndalë fjalët?
3Ecco tu n’hai ammaestrati molti, hai fortificato le mani stanche;
3Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;
4le tue parole hanno rialzato chi stava cadendo, hai raffermato le ginocchia vacillanti;
4fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.
5e ora che il male piomba su te, tu ti lasci abbattere; ora ch’è giunto fino a te, sei tutto smarrito.
5Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.
6La tua pietà non è forse la tua fiducia, e l’integrità della tua vita la speranza tua?
6Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?
7Ricorda: quale innocente perì mai? e dove furono gli uomini retti mai distrutti?
7Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?
8Io per me ho visto che coloro che arano iniquità e seminano tormenti, ne mietono i frutti.
8Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.
9Al soffio di Dio essi periscono, dal vento del suo corruccio son consumati.
9Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.
10Spenta è la voce del ruggente, sono spezzati i denti dei leoncelli.
10Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.
11Perisce per mancanza di preda il forte leone, e restan dispersi i piccini della leonessa.
11Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.
12Una parola m’è furtivamente giunta, e il mio orecchio ne ha còlto il lieve sussurro.
12Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.
13Fra i pensieri delle visioni notturne, quando un sonno profondo cade sui mortali,
13Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,
14uno spavento mi prese, un tremore che mi fece fremer tutte l’ossa.
14më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.
15Uno spirito mi passò dinanzi, e i peli mi si rizzarono addosso.
15Një frymë më kaloi përpara, dhe m'u ngritën përpjetë qimet e trupit.
16Si fermò, ma non riconobbi il suo sembiante; una figura mi stava davanti agli occhi e udii una voce sommessa che diceva:
16Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:
17"Può il mortale esser giusto dinanzi a Dio? Può l’uomo esser puro dinanzi al suo Fattore?
17"A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?
18Ecco, Iddio non si fida de’ suoi propri servi, e trova difetti nei suoi angeli;
18Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;
19quanto più in quelli che stanno in case d’argilla, che han per fondamento la polvere e son schiacciati al par delle tignuole!
19aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.
20Tra la mattina e la sera sono infranti; periscono per sempre, senza che alcuno se ne accorga.
20Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.
21La corda della lor tenda, ecco, è strappata, e muoion senza posseder la sapienza".
21Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri"".