1La vita dell’uomo sulla terra è una milizia; i giorni suoi son simili ai giorni d’un operaio.
1"A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?
2Come lo schiavo anela l’ombra e come l’operaio aspetta il suo salario,
2Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,
3così a me toccan mesi di sciagura, e mi sono assegnate notti di dolore.
3kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m'u caktuan net me dhembje.
4Non appena mi corico, dico: "Quando mi leverò?" Ma la notte si prolunga, e mi sazio d’agitazioni infino all’alba.
4Sa shtrihem, them: "Kur do të ngrihem?". Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.
5La mia carne è coperta di vermi e di croste terrose, la mia pelle si richiude, poi riprende a suppurare.
5Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.
6I miei giorni sen vanno più veloci della spola, si consumano senza speranza.
6Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.
7Ricordati, che la mia vita e un soffio! L’occhio mio non vedrà più il bene.
7Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.
8Lo sguardo di chi ora mi vede non mi potrà più scorgere; gli occhi tuoi mi cercheranno, ma io non sarò più.
8Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.
9La nuvola svanisce e si dilegua; così chi scende nel soggiorno de’ morti non ne risalirà;
9Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më;
10non tornerà più nella sua casa, e il luogo ove stava non lo riconoscerà più.
10nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.
11Io, perciò, non terrò chiusa la bocca; nell’angoscia del mio spirito io parlerò, mi lamenterò nell’amarezza dell’anima mia.
11Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.
12Son io forse il mare o un mostro marino che tu ponga intorno a me una guardia?
12A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?
13Quando dico: "Il mio letto mi darà sollievo, il mio giaciglio allevierà la mia pena",
13Kur unë them: "Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time",
14tu mi sgomenti con sogni, e mi spaventi con visioni;
14ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;
15sicché l’anima mia preferisce soffocare, preferisce a queste ossa la morte.
15kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.
16Io mi vo struggendo; non vivrò sempre; deh, lasciami stare; i giorni miei non son che un soffio.
16Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.
17Che cosa è l’uomo che tu ne faccia tanto caso, che tu ponga mente ad esso,
17Ç'është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,
18e lo visiti ogni mattina e lo metta alla prova ad ogni istante?
18dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?
19Quando cesserai di tener lo sguardo fisso su me? Quando mi darai tempo d’inghiottir la mia saliva?
19Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?
20Se ho peccato, che ho fatto a te, o guardiano degli uomini? Perché hai fatto di me il tuo bersaglio? A tal punto che son divenuto un peso a me stesso?
20Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?
21E perché non perdoni le mie trasgressioni e non cancelli la mia iniquità? Poiché presto giacerò nella polvere; e tu mi cercherai, ma io non sarò più".
21Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më".