1Mi d-yuder Sidna Ɛisa seg udrar, aṭas n lɣaci i t-id-itebɛen.
1İsa dağdan inince büyük bir kalabalık Onun ardından gitti.
2Ataya yiwen wemdan ihelken lbeṛs yusa-d ɣuṛ-es, iseǧǧed zdat-es, yenna-yas : A Sidi, ma yella tebɣiḍ, tzemreḍ a yi-tseḥluḍ.
2Bu sırada cüzamlı bir adam yaklaşıp, ‹‹Ya Rab, istersen beni temiz kılabilirsin›› diyerek Onun ayaklarına kapandı.
3Sidna Ɛisa yessers afus-is fell-as, yenna-yas : Bɣiɣ ! Ili-k teḥliḍ ! IImiren kan iḥla wergaz-nni si lbeṛs-ines, yeṣfa weglim-is.
3İsa elini uzatıp adama dokundu, ‹‹İsterim, temiz ol!›› dedi. Adam anında cüzamdan temizlendi.
4Dɣa Sidna Ɛisa yenna-yas : Ḥader aț-țeḥkuḍ ula i yiwen ɣef wayagi, meɛna ṛuḥ ɣer yiwen si lmuqedmin a k-iẓer, ad iwali belli teṣfiḍ, tefkeḍ lweɛda-nni n tezdeg s wayes i wen-d-yumeṛ nnbi Musa, iwakken ayagi a sen-yili d țbut.
4Sonra İsa adama, ‹‹Sakın kimseye bir şey söyleme!›› dedi. ‹‹Git, kâhine görün ve cüzamdan temizlendiğini herkese kanıtlamak için Musanın buyurduğu sunuyu sun.››
5Akken i gekcem Sidna Ɛisa ɣer temdint n Kafernaḥum, ataya yiwen umeqqran n lɛeskeṛ n Ṛuman iqeṛṛeb ed ɣuṛ-es, iḥellel-it, yenna yas :
5İsa Kefarnahuma varınca bir yüzbaşı Ona gelip, ‹‹Ya Rab›› diye yalvardı, ‹‹Uşağım felç oldu, evde yatıyor; korkunç acı çekiyor.››
6A Sidi, aqeddac-iw yenṭer, atan iḍleq deg wexxam, yekref !
7İsa, ‹‹Gelip onu iyileştireceğim›› dedi.
7Sidna Ɛisa yenna-yas : Ad ṛuḥeɣ a t-sseḥluɣ.
8Ama yüzbaşı, ‹‹Ya Rab, evime girmene layık değilim›› dedi, ‹‹Yeter ki bir söz söyle, uşağım iyileşir.
8Ameqqran n lɛeskeṛ yerra-yas : A Sidi, ur uklaleɣ ara aț-țkecmeḍ ɣer wexxam-iw, meɛna ini-d kan yiwen n wawal, aqeddac-iw ad iḥlu.
9Ben de buyruk altında bir adamım, benim de buyruğumda askerlerim var. Birine, ‹Git› derim, gider; ötekine, ‹Gel› derim, gelir; köleme, ‹Şunu yap› derim, yapar.››
9Axaṭer nekk s yiman-iw akken sɛiɣ wid iḥekmen fell-i, i sɛiɣ wid yellan seddaw n lḥekma-w. Ad iniɣ i yiwen ṛuḥ ad iṛuḥ, ad iniɣ i wayeḍ aṛwaḥ a d-yas, ad iniɣ daɣen i uqeddac-iw : xdem aya, a t-ixdem.
10İsa, duyduğu bu sözlere hayran kaldı. Ardından gelenlere, ‹‹Size doğrusunu söyleyeyim›› dedi, ‹‹Ben İsrailde böyle imanı olan birini görmedim.
10Mi gesla Sidna Ɛisa imeslayen-agi itɛeǧǧeb, yenna i wid yellan dinna : A wen-iniɣ tideț, ger wat Isṛail meṛṛa ur ufiɣ ara liman am wagi.
11Size şunu söyleyeyim, doğudan ve batıdan birçok insan gelecek, Göklerin Egemenliğinde İbrahimle, İshakla ve Yakupla birlikte sofraya oturacaklar.
11A wen-iniɣ daɣen : aṭas ara d-yasen si cceṛq d lɣeṛb, ad ṭṭfen imukan ɣer tama n Ibṛahim, n Isḥaq akk-d Yeɛqub di tgelda n igenwan.
12Ama bu egemenliğin asıl mirasçıları dışarıdaki karanlığa atılacak. Orada ağlayış ve diş gıcırtısı olacak.››
12Meɛna aṭas seg wid i gɣilen ad weṛten tagelda ara yețwaḍeggṛen ɣer beṛṛa, ɣer ṭṭlam anda ara ilin imeṭṭawen, nndama tameqqrant akk-d weqṛac n tuɣmas.
13Sonra İsa yüzbaşıya, ‹‹Git, inandığın gibi olsun›› dedi. Ve uşak o anda iyileşti.
13Sidna Ɛisa yenna i umeqqran-nni n lɛeskeṛ : Ṛuḥ, imi tumneḍ atan wayen i tḍelbeḍ a k-id-yaweḍ ! DDi teswiɛt-nni, yeḥla uqeddac-is.
14İsa Petrusun evine geldiğinde onun kaynanasının ateşler içinde yattığını gördü.
14Sidna Ɛisa iṛuḥ ɣer wexxam n Buṭrus, yufa taḍeggalt n Buṭrus deg usu tuɣ-iț tawla.
15Eline dokununca kadının ateşi düştü. Kadın kalkıp İsaya hizmet etmeye başladı.
15Innul afus-is, dɣa teffeɣ-iț tawla-nni. Imiren kan tekker-ed, tebda tqeddec-asen.
16Akşam olunca birçok cinliyi kendisine getirdiler. İsa onlardaki kötü ruhları tek sözle kovdu, hastaların hepsini iyileştirdi.
16Mi geɣli yiṭij, wwin-d i Sidna Ɛisa aṭas n yemdanen ițwamelken. S wawal-is, issufeɣ seg-sen leǧnun yerna yesseḥla imuḍan meṛṛa.
17Bu, Peygamber Yeşaya aracılığıyla bildirilen şu söz yerine gelsin diye oldu: ‹‹Zayıflıklarımızı O kaldırdı, Hastalıklarımızı O üstlendi.››
17Ixdem ayagi iwakken ad ițwakemmel wawal i d-yenna nnbi Iceɛya : Yewwi leɛyub-nneɣ , iɛebba lehlakat-nneɣ .
18İsa, çevresindeki kalabalığı görünce gölün karşı yakasına geçilmesini buyurdu.
18Sidna Ɛisa mi gwala annect-nni n lɣaci yezzi-yas-d, yumeṛ i inelmaden-is ad zegren ɣer ugemmaḍ n lebḥeṛ.
19O sırada din bilginlerinden biri Ona yaklaşıp, ‹‹Öğretmenim›› dedi, ‹‹Nereye gidersen, senin ardından geleceğim.››
19Yiwen lɛalem n ccariɛa iqeṛṛeb ɣer Sidna Ɛisa, yenna-yas : A Sidi, anda teddiḍ ad dduɣ.
20İsa ona, ‹‹Tilkilerin ini, kuşların yuvası var, ama İnsanoğlunun başını yaslayacak bir yeri yok›› dedi.
20Sidna Ɛisa yerra-yas : Uccanen sɛan lɣiṛan, ifṛax n igenni sɛan leɛcuc, ma d Mmi-s n bunadem ur yesɛi ara anda ara yessers aqeṛṛuy-is.
21Başka bir öğrencisi İsaya, ‹‹Ya Rab, izin ver, önce gidip babamı gömeyim›› dedi.
21Yiwen seg inelmaden-is, yenna-yas : A Sidi, semmeḥ-iyi ad ṛuḥeɣ ad meḍleɣ baba.
22İsa ona, ‹‹Ardımdan gel›› dedi. ‹‹Bırak ölüleri, kendi ölülerini kendileri gömsün.››
22Sidna Ɛisa yerra-yas : Ddu yid-i eǧǧ wid yemmuten ad meḍlen lmegtin-nsen.
23İsa tekneye binince, ardından öğrencileri de bindi.
23Sidna Ɛisa yuli ɣer teflukt, ddan yid-es inelmaden-is.
24Gölde ansızın büyük bir fırtına koptu. Öyle ki, dalgalar teknenin üzerinden aşıyordu. İsa bu arada uyuyordu.
24Deg yiwet n teswiɛt, tekker-ed tbuciḍant di lebḥeṛ armi tɣumm teflukt-nni s lemwaji. Sidna Ɛisa yella iṭṭes.
25Öğrenciler gidip Onu uyandırarak, ‹‹Ya Rab, kurtar bizi, yoksa öleceğiz!›› dediler.
25Qeṛṛben-d ɣuṛ-es inelmaden-is, ssakin-t-id, nnan-as : A Sidi, sellek-aɣ m'ulac a nemmet !
26İsa, ‹‹Neden korkuyorsunuz, ey kıt imanlılar?›› dedi. Sonra kalkıp rüzgarı ve gölü azarladı. Ortalık sütliman oldu.
26Yenna-yasen : Acimi tuggadem, a wid iwumi ixuṣṣ liman ! IImiren ikker, yumeṛ i waḍu d lebḥeṛ ad rsen dɣa ters-ed talwit ț-țameqqrant.
27Hepsi hayret içinde kaldı. ‹‹Bu nasıl bir adam ki, rüzgar da göl de Onun sözünü dinliyor?›› dediler.
27Wid iḥedṛen, tɛeǧǧben qqaṛen : Anwa-t wagi ? Ula d aḍu d lebḥeṛ țțaɣen-as awal !
28İsa gölün karşı yakasında Gadaralıların memleketine vardı. Orada Onu mezarlık mağaralardan çıkan iki cinli karşıladı. Bunlar öyle tehlikeliydi ki, kimse o yoldan geçemiyordu.
28Mi gewweḍ Sidna Ɛisa agemmaḍ i lebḥeṛ, ɣer tmurt n at Gadaṛa, a ten-aya sin yergazen yețwazedɣen, ffɣen-d si tmeqbeṛt, mmugren-t-id. Yiwen ur izmir ad iɛeddi seg webrid-nni axaṭer weɛṛen aṭas.
29İsaya, ‹‹Ey Tanrının Oğlu, bizden ne istiyorsun?›› diye bağırdılar. ‹‹Buraya, vaktinden önce bize işkence etmek için mi geldin?››
29Bdan țɛeggiḍen : D acu i tebɣiḍ ɣuṛ-nneɣ a Mmi-s n Ṛebbi ? Tusiḍ-ed iwakken a ɣ-tɛețbeḍ uqbel lweqt ?
30Onlardan uzakta otlayan büyük bir domuz sürüsü vardı.
30Di leǧwahi-nni, tella yiwet n tqeḍɛit tameqqrant n yilfan i gkessen dinna.
31Cinler İsaya, ‹‹Bizi kovacaksan, şu domuz sürüsüne gönder›› diye yalvardılar.
31Leǧnun-nni țḥellilen Sidna Ɛisa, qqaṛen-as : Ma tessufɣeḍ-aɣ, ceggeɛ-aɣ ɣer tqeḍɛit-ihina n yilfan.
32İsa onlara, ‹‹Gidin!›› dedi. Cinler de adamlardan çıkıp domuzların içine girdiler. O anda bütün sürü dik yamaçtan aşağı koşuşarak göle atlayıp boğuldu.
32Sidna Ɛisa yenna-yasen : Ṛuḥet ! FFfɣen-d si sin-nni n yemdanen, kecmen deg yilfan-nni. IImiren kan, grarben ɣer daxel n lebḥeṛ, ɣeṛqen, mmuten akk.
33Domuzları güdenler kaçıp kente gittiler. Cinli adamlarla ilgili haberler dahil, olup bitenlerin hepsini anlattılar.
33Imeksawen-nni rewlen, ṛuḥen ɣer temdint ad ḥkun ayen akk yedṛan d yergazen-nni yețwamelken.
34Bunun üzerine bütün kent halkı İsa'yı karşılamaya çıktı. O'nu görünce bölgelerinden ayrılması için yalvardılar.
34Imezdaɣ akk n temdint ffɣen-d ɣer Sidna Ɛisa ; mi d-wwḍen ɣuṛ-es, ḥellelen-t ad iffeɣ si tmurt-nsen.