1Prie Babilono upių sėdėjome ir verkėme, atsimindami Sioną.
1Babil ırmakları kıyısında oturupSiyonu andıkça ağladık;
2Ten ant gluosnių šakų pakabinome savo arfas.
2Çevredeki kavaklaraLirlerimizi astık.
3Nes mūsų trėmėjai mums liepė giedoti, kurie mus apiplėšė, ragino džiūgauti: “Pagiedokite mums Siono giesmių!”
3Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler,Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor,‹‹Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!›› diyorlardı.
4Kaip giedosime Viešpaties giesmę svetimoje šalyje?
4Nasıl okuyabiliriz RABbin ezgisiniEl toprağında?
5Jeigu, Jeruzale, tave užmirščiau, mano dešinė tepamiršta mane!
5Ey Yeruşalim, seni unutursam,Sağ elim kurusun.
6Tepridžiūna prie gomurio mano liežuvis, jei tavęs neatsiminčiau, jeigu tu man brangesnė nebūtum už visus džiaugsmus, Jeruzale!
6Seni anmaz,Yeruşalimi en büyük sevincimden üstün tutmazsam,Dilim damağıma yapışsın!
7Viešpatie, atsimink Jeruzalės dieną prieš Edomo žmones. Jie sakė: “Griaukite, griaukite ją iki pamatų!”
7Yeruşalimin düştüğü gün,‹‹Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!››Diyen Edomluların tavrını anımsa, ya RAB.
8O Babilone, tu naikintojau, laimingas bus, kas tau už mums padarytą skriaudą atmokės!
8Ey sen, yıkılası Babil kızı,Bize yaptıklarınıSana ödetecek olana ne mutlu!
9Laimingas, kas, pagriebęs kūdikius tavo, į kietą uolą sudaužys!
9Ne mutlu senin yavrularını tutupKayalarda parçalayacak insana!