¹Jager du rov for løvinnen, og metter du de grådige ungløver,

¹Знаеш ли времето, когато раждат дивите кози по канарите? Забелязваш ли кога раждат кошутите?

²når de dukker sig ned i sine huler og ligger på lur i krattet?

²Преброяваш ли колко месеци изпълняват те? Или знаеш ли срока за раждането им? -

³Hvem lar ravnen finne sin mat, når dens unger skriker til Gud og farer hit og dit uten føde?

³[Когато] се навеждат, раждат малките си, Освобождават се от болките си.

⁴Kjenner du tiden når stengjetene føder, og gir du akt på hindenes veer?

⁴Малките им заякват, растат в полето; Излизат и не се връщат [вече] при тях.

⁵Teller du månedene til de skal bære, og vet du tiden når de føder?

⁵Кой е пуснал на свобода дивия осел? Или кой е развързал връзките на [тоя] плах бежанец,

⁶De bøier sig, føder sine unger og blir fri for sine smerter.

⁶За който съм направил пустинята за къща И солената земя за негово жилище?

⁷Deres unger blir kraftige og vokser op ute på marken; de løper bort og kommer ikke tilbake til dem.

⁷Той се присмива на градския шум, Нито внимава на викането на [този, който го] кара.

⁸Hvem har gitt villeslet dets frihet, hvem løste dets bånd,

⁸Планините, които обикаля, са пасбището му; И търси всякаква зеленина.

⁹det som jeg gav ørkenen til hus og saltmoen til bolig?

⁹Ще благоволи ли дивият вол да ти работи, Или ще нощува ли в твоите ясли?

¹⁰Det ler av byens ståk og styr; driverens skjenn slipper det å høre.

¹⁰Можеш ли да впрегнеш дивия вол за оране? Или ще браносва ли той полетата зад тебе?

¹¹Hvad det leter op på fjellene, er dets beite, og det søker efter hvert grønt strå.

¹¹Ще се облегнеш ли на него, защото силата му е голяма? Или ще повериш ли на него работата си?

¹²Har vel villoksen lyst til å tjene dig? Vil den bli natten over ved din krybbe?

¹²Ще се довериш ли на него да ти прибере житото ти И да [го] събере в гумното ти?

¹³Kan du binde villoksen med rep til furen*? Vil den harve dalene efter dig? / {* d.e. tvinge den til å følge plogfuren.}

¹³Крилата на камилоптицата пляскат весело; Но крилата и перата й благи ли са?

¹⁴Kan du stole på den, fordi dens kraft er så stor, og kan du overlate den ditt arbeid?

¹⁴Защо тя оставя яйцата си на земята И ги топли в пръстта,

¹⁵Kan du lite på at den fører din grøde hjem, og at den samler den til din treskeplass?

¹⁵А забравя, че е възможно нога да ги смаже Или полски звяр да ги стъпче.

¹⁶Strutsen flakser lystig med vingene; men viser dens vinger og fjær moderkjærlighet?

¹⁶Носи се жестоко с малките си, като че не са нейни; Трудът й е напразно, защото не я е грижа [за опасности:]

¹⁷Nei, den overlater sine egg til jorden og lar dem opvarmes i sanden,

¹⁷Понеже Бог я е лишил от мъдрост, И не я е обдарил с разум.

¹⁸og den glemmer at en fot kan klemme dem itu, og markens ville dyr trå dem i stykker.

¹⁸Когато стане да бяга Присмива се на коня и на ездача му.

¹⁹Den er hård mot sine unger, som om de ikke var dens egne; den er ikke redd for at dens møie skal være spilt.

¹⁹Ти ли си дал сила на коня? Облякъл си врата му с трептяща грива?

²⁰For Gud nektet den visdom og gav den ingen forstand.

²⁰Ти ли го правиш да скача като скакалец? Гордото му пръхтене е ужасно.

²¹Men når den flakser i været, ler den av hesten og dens rytter.

²¹Копае [с крак] в долината, и се радва на силата си; Излиза срещу оръжията.

²²Gir du hesten styrke? Klær du dens hals med bevrende man?

²²Присмива се на страха и не се бои. Нито се обръща назад от меча,

²³Lar du den springe som gresshoppen? Dens stolte fnysen er forferdelig.

²³Тула по [страната му] трещи, [И] лъскавото копие, и сулицата.

²⁴Den skraper i jorden og gleder sig ved sin kraft; så farer den frem mot væbnede skarer.

²⁴С буйство и ярост той гълта земята; И при гласа на тръбата не вярва [от радост].

²⁵Den ler av frykten og forferdes ikke, og den vender ikke om for sverd.

²⁵Щом [свири] тръбата, той казва: Хо, хо! И от далеч подушва боя, Гърменето на военачалниците и викането.

²⁶Over den klirrer koggeret, blinkende spyd og lanse.

²⁶Чрез твоята ли мъдрост лети на горе ястребът, [И] простира крилата си към юг?

²⁷Med styr og ståk river den jorden op, og den lar sig ikke stagge når krigsluren lyder.

²⁷При твоята ли заповед се възвишава орелът, И прави гнездото си по височините?

²⁸Hver gang luren lyder, sier den: Hui! Og langt borte værer den striden, høvedsmenns tordenrøst og hærskrik.

²⁸Живее по канарите, и [там] се помещава, По върховете на скалите, и по непроходимите [места].

²⁹Skyldes det din forstand at høken svinger sig op og breder ut sine vinger mot Syden?

²⁹От там си съзира плячка, Очите му я съглеждат от далеч.

³⁰Er det på ditt bud at ørnen flyver så høit, og at den bygger sitt rede oppe i høiden?

³⁰И пилетата му смучат кръв; И дето има трупове, там е и той.

³¹Den bor på berget og har nattely der, på tind og nut.

³²Derfra speider den efter føde; langt bort skuer dens øine.

³³Dens unger drikker blod, og hvor der er lik, der er den.

³⁴Og Herren blev ved å svare Job og sa:

³⁵Vil du som klandrer den Allmektige, vil du trette med ham? Du som laster Gud, må svare på dette!

³⁶Da svarte Job Herren og sa:

³⁷Nei, jeg er for ringe; hvad skulde jeg svare dig? Jeg legger min hånd på min munn.

³⁸En gang har jeg talt, men jeg tar ikke mere til orde - ja to ganger, men jeg gjør det ikke mere.