1Da tok Job til orde og sa:
1Þá svaraði Job og sagði:
2Gid min gremmelse blev veid, og min ulykke samtidig lagt på vekten!
2Ó að gremja mín væri vegin og ógæfa mín lögð á vogarskálar!
3For nu er den tyngre enn havets sand; derfor var mine ord tankeløse.
3Hún er þyngri en sandur hafsins, fyrir því hefi ég eigi taumhald á tungu minni.
4For den Allmektiges piler sitter i mig, og min ånd drikker deres gift; Guds redsler stiller sig op imot mig.
4Því að örvar hins Almáttka sitja fastar í mér, og andi minn drekkur í sig eitur þeirra. Ógnir Guðs steðja að mér.
5Skriker vel et villesel midt i det grønne gress? Eller brøler en okse foran sitt fôr?
5Rymur skógarasninn yfir grængresinu, eða öskrar nautið yfir fóðri sínu?
6Hvem vil ete det som det ingen smak er i, uten salt? Eller er det smak i eggehvite?
6Verður hið bragðlausa etið saltlaust, eða er gott bragð að hvítunni í egginu?
7Det byr mig imot å røre ved det*; det er for mig som utskjemt mat. / {* d.e. ved mine lidelser.}
7Matur minn fær mér ógleði, mig velgir við að snerta hann.
8Gid min bønn måtte bli hørt, og Gud vilde opfylle mitt håp!
8Ó að ósk mín uppfylltist, og Guð léti von mína rætast!
9Og måtte det behage Gud å knuse mig, å slippe løs sin hånd og avskjære min livstråd!
9Ég vildi að Guði þóknaðist að merja mig sundur, rétta út höndina og skera lífsþráð minn sundur!
10Da hadde jeg ennu en trøst, og jeg skulde springe av glede midt i den skånselløse smerte; for jeg har ikke fornektet den Helliges ord.
10Þá væri það þó enn huggun mín _ og ég skyldi hoppa af gleði í vægðarlausri kvölinni _ að ég hefi aldrei afneitað orðum hins Heilaga.
11Hvad kraft har jeg, så jeg kunde holde ut, og hvad blir enden med mig, så jeg kunde være tålmodig?
11Hver er kraftur minn, að ég skyldi þreyja, og hver verða endalok mín, að ég skyldi vera þolinmóður?
12Er da min kraft som stenens kraft? Eller er mitt kjøtt av kobber?
12Er þá kraftur minn kletta kraftur, eða er líkami minn af eiri?
13Er jeg da ikke aldeles hjelpeløs? Er ikke all utsikt til frelse fratatt mig?
13Er ég ekki með öllu hjálparvana og öll frelsun frá mér hrakin?
14Den ulykkelige burde møte kjærlighet hos sin venn, selv om han opgir frykten for den Allmektige.
14Hrelldur maður á heimting á meðaumkun hjá vini sínum, enda þótt hann hætti að óttast hinn Almáttka.
15Men mine brødre har sviktet som en bekk, som strømmer hvis vann skyller over,
15Bræður mínir brugðust eins og lækur, eins og farvegur lækja, sem flóa yfir,
16som er grumset av is, og som det skjuler sig sne i;
16sem gruggugir eru af ís og snjórinn hverfur ofan í.
17men på den tid de treffes av solens glød, tørkes de ut; når det blir hett, svinner de bort.
17Jafnskjótt og þeir bakast af sólinni, þorna þeir upp, þegar hitnar, hverfa þeir burt af stað sínum.
18Karavaner som er på veien til dem, bøier av; de drar op i ørkenen og omkommer.
18Kaupmannalestirnar beygja af leið sinni, halda upp í eyðimörkina og farast.
19Temas karavaner speidet efter dem, Sjebas reisefølger satte sitt håp til dem;
19Kaupmannalestir frá Tema skyggndust eftir þeim, ferðamannahópar frá Saba reiddu sig á þá.
20de blev til skamme, fordi de stolte på dem; de kom dit og blev skuffet.
20Þeir urðu sér til skammar fyrir vonina, þeir komu þangað og urðu sneyptir.
21Således er I nu blitt til intet; I ser ulykken og blir redde.
21Þannig eruð þér nú orðnir fyrir mér, þér sáuð skelfing og skelfdust.
22Har jeg vel bedt eder at I skulde gi mig noget eller bruke noget av eders gods til beste for mig,
22Hefi ég sagt: ,,Færið mér eitthvað og borgið af eigum yðar fyrir mig,
23at I skulde frelse mig av fiendens hånd og løskjøpe mig fra voldsmenn?
23frelsið mig úr höndum óvinarins og leysið mig undan valdi kúgarans``?
24Lær mig, så skal jeg tie, og vis mig hvori jeg har faret vill!
24Fræðið mig, og ég skal þegja, og sýnið mér, í hverju mér hefir á orðið.
25Hvor kraftige er ikke rettsindige ord! Men hvad gagn er det i en refselse fra eder?
25Hversu áhrifamikil eru einlægninnar orð, en hvað sanna átölur yðar?
26Tenker I på å refse ord? Ord av en fortvilet mann hører jo vinden til.
26Hafið þér í hyggju að ásaka orð? Ummæli örvilnaðs manns hverfa út í vindinn.
27Endog om en farløs kunde I kaste lodd og kjøpslå om eders venn.
27Þér munduð jafnvel hluta um föðurleysingjann og selja vin yðar.
28Men gjør nu så vel å se på mig! Skulde jeg vel ville lyve eder midt op i ansiktet?
28Og nú _ ó að yður mætti þóknast að líta á mig, ég mun vissulega ekki ljúga upp í opið geðið á yður.
29Vend om, la det ikke skje urett! Vend om, jeg har ennu rett i dette.
29Snúið við, fremjið eigi ranglæti, já, snúið við, enn þá hefi ég rétt fyrir mér.Er ranglæti á minni tungu, eða ætli gómur minn greini ekki hvað illt er?
30Er det urett på min tunge, eller skulde min gane ikke merke hvad som er ondt?
30Er ranglæti á minni tungu, eða ætli gómur minn greini ekki hvað illt er?