¹Et menneske, født av en kvinne, lever en kort tid og mettes med uro.

¹Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

²Som en blomst skyter han op og visner, han farer bort som skyggen og holder ikke stand.

²Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cieó, i nie ostoi się.

³Endog over en sådan holder du dine øine åpne, og mig fører du frem for din domstol!

³Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

⁴Kunde det bare komme en ren av en uren! Ikke én!

⁴Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

⁵Når hans dager er fastsatt, hans måneders tall bestemt hos dig, når du har satt ham en grense som han ikke kan overskride,

⁵Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

⁶så vend ditt øie bort fra ham, så han kan ha ro så vidt at han kan glede sig som en dagarbeider ved sin dag!

⁶Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzieó jego.

⁷For treet er det håp; om det hugges, så spirer det igjen, og på nye skudd mangler det ikke;

⁷Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

⁸om dets rot eldes i jorden, og dets stubb dør ut i mulden,

⁸Choć się zstarzeje w ziemi korzeó jego, i w prochu obumrze pieó jego:

⁹så setter det allikevel knopper ved eimen av vannet og skyter grener som et nyplantet tre.

⁹Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

¹⁰Men når en mann dør, så ligger han der, når et menneske opgir ånden, hvor er han da?

¹⁰Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

¹¹Som vannet minker bort i en sjø, og som en elv efterhånden blir grunnere og tørker ut,

¹¹Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

¹²så legger et menneske sig ned og reiser sig ikke igjen; så lenge himmelen er til, våkner de ikke - de vekkes ikke op av sin søvn.

¹²Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

¹³Å om du vilde gjemme mig i dødsriket og skjule mig der til din vrede var over - om du vilde sette mig et tidsmål og så komme mig i hu!

¹³Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

¹⁴Når en mann dør, lever han da op igjen? Alle min krigstjenestes dager skulde jeg da vente, til min avløsning kom;

¹⁴Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

¹⁵du skulde da rope, og jeg skulde svare dig; efter dine henders verk skulde du lenges.

¹⁵Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

¹⁶Men nu teller du mine skritt og akter stadig på min synd.

¹⁶Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

¹⁷Forseglet i en pung ligger min brøde, og du syr til over min misgjerning.

¹⁷Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

¹⁸Men som et fjell faller og smuldres bort, og en klippe flyttes fra sitt sted,

¹⁸Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

¹⁹som vannet huler ut stener og flommen skyller bort mulden, således gjør du menneskets håp til intet;

¹⁹Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

²⁰du overvelder ham for alltid, og han farer bort; du forvender hans åsyn og lar ham fare.

²⁰Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

²¹Kommer hans barn til ære, da vet han det ikke, og blir de ringeaktet, da blir han det ikke var.

²¹Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

²²Bare over ham selv kjenner hans legeme smerte, og bare over ham selv sørger hans sjel.

²²Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.