¹Da tok Job til orde og sa:

¹I odpowiedział Ijob, a rzekł:

²Gid min gremmelse blev veid, og min ulykke samtidig lagt på vekten!

²O gdyby pilnie zważono narzekanie moje, a biedę moję pospołu na wagę włożono,

³For nu er den tyngre enn havets sand; derfor var mine ord tankeløse.

³Tedyby była cięższą nad piasek morski; przetoż mi słów niestaje.

⁴For den Allmektiges piler sitter i mig, og min ånd drikker deres gift; Guds redsler stiller sig op imot mig.

⁴Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

⁵Skriker vel et villesel midt i det grønne gress? Eller brøler en okse foran sitt fôr?

⁵Izali osieł dziki ryczy nad trawą? albo wół izali ryczy nad paszą swoją?

⁶Hvem vil ete det som det ingen smak er i, uten salt? Eller er det smak i eggehvite?

⁶Izali może być jedzona rzecz niesmaczna bez soli? albo jestli jaki smak w białku jajowym?

⁷Det byr mig imot å røre ved det*; det er for mig som utskjemt mat. / {* d.e. ved mine lidelser.}

⁷Czego się przedtem nie chciała dotknąć dusza moja, to teraz jest boleścią ciała mego.

⁸Gid min bønn måtte bli hørt, og Gud vilde opfylle mitt håp!

⁸Bodajże się spełniła prośba moja! Niechże mi Bóg da, czego oczekuję!

⁹Og måtte det behage Gud å knuse mig, å slippe løs sin hånd og avskjære min livstråd!

⁹Oby się Bogu podobało, żeby mię zniszczył, a żeby mię wyciął, rozpuściwszy rękę swoję!

¹⁰Da hadde jeg ennu en trøst, og jeg skulde springe av glede midt i den skånselløse smerte; for jeg har ikke fornektet den Helliges ord.

¹⁰Bo mam jeszcze pociechę swoję, (chociaż pałam w boleści, a Bóg mi nie folguje) żem nie taił słów Świętego.

¹¹Hvad kraft har jeg, så jeg kunde holde ut, og hvad blir enden med mig, så jeg kunde være tålmodig?

¹¹Cóż jest za moc moja, abym potrwał? albo co za koniec mój, abym przedłużył żywota mego?

¹²Er da min kraft som stenens kraft? Eller er mitt kjøtt av kobber?

¹²Izali moc kamienna moc moja? albo ciało moje miedziane?

¹³Er jeg da ikke aldeles hjelpeløs? Er ikke all utsikt til frelse fratatt mig?

¹³Azaż obrony mojej niemasz przy mnie? azaż rozsądek oddalony odemnie?

¹⁴Den ulykkelige burde møte kjærlighet hos sin venn, selv om han opgir frykten for den Allmektige.

¹⁴Przeciwko temu, którego litość słabieje ku bliźniemu swemu, i który bojaźó Wszechmogącego opuścił?

¹⁵Men mine brødre har sviktet som en bekk, som strømmer hvis vann skyller over,

¹⁵Bracia moi omylili mię jako potok; pominęli jako gwałtowne potoki,

¹⁶som er grumset av is, og som det skjuler sig sne i;

¹⁶Które bywają mętne od lodu, w których się śnieg ukrywa;

¹⁷men på den tid de treffes av solens glød, tørkes de ut; når det blir hett, svinner de bort.

¹⁷Czasu którego topnieją, zaginą; a czasu gorącości niszczeją z miejsca swego.

¹⁸Karavaner som er på veien til dem, bøier av; de drar op i ørkenen og omkommer.

¹⁸Udawają się tam i sam z dróg swoich; rozciekają się po miejscach bezwodnych, i giną.

¹⁹Temas karavaner speidet efter dem, Sjebas reisefølger satte sitt håp til dem;

¹⁹Podróżni ludzie z krainy Teman obaczyli je; a którzy szli do Seba, mieli w nich nadzieję.

²⁰de blev til skamme, fordi de stolte på dem; de kom dit og blev skuffet.

²⁰Ale się zawstydzili, iż w nich ufali; a gdy tam przyszli, oszukali się.

²¹Således er I nu blitt til intet; I ser ulykken og blir redde.

²¹Tak zaiste i wy, bywszy nie jesteście; widząc utrapienie moje, lękacie się.

²²Har jeg vel bedt eder at I skulde gi mig noget eller bruke noget av eders gods til beste for mig,

²²Izalim mówił: Przynieście mi co, a z majętności waszej dajcie mi dary?

²³at I skulde frelse mig av fiendens hånd og løskjøpe mig fra voldsmenn?

²³I wybawcie mię z rąk nieprzyjaciela, a z rąk okrutników odkupcie mię?

²⁴Lær mig, så skal jeg tie, og vis mig hvori jeg har faret vill!

²⁴Nauczcież mię, a ja umilknę; a w czemem zbłądził pokażcie mi.

²⁵Hvor kraftige er ikke rettsindige ord! Men hvad gagn er det i en refselse fra eder?

²⁵O jakoż są mocne słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi obwinienie wasze?

²⁶Tenker I på å refse ord? Ord av en fortvilet mann hører jo vinden til.

²⁶Izali słowa moje obwinić myślicie, a przewiewać mowy utrapionego?

²⁷Endog om en farløs kunde I kaste lodd og kjøpslå om eders venn.

²⁷I na sierotę targacie się, i kopiecie doły pod przyjacielem swoim.

²⁸Men gjør nu så vel å se på mig! Skulde jeg vel ville lyve eder midt op i ansiktet?

²⁸Przetoż przypatrzcie mi się teraz, a obaczycie, jeźli kłamię przed obliczem waszem.

²⁹Vend om, la det ikke skje urett! Vend om, jeg har ennu rett i dette.

²⁹Obaczcie się, proszę, a niech nie będzie w was nieprawość; obaczcie się, a poznacie, że jest sprawiedliwość moja przy mnie.

³⁰Er det urett på min tunge, eller skulde min gane ikke merke hvad som er ondt?

³⁰A iż nie masz w języku mym nieprawości: i nie mamże znać utrapienia mego?