¹Da tok Job til orde og sa:

¹I odpowiedział Ijob, a rzekł:

²Ja visst, jeg vet at det er så; hvorledes skulde en mann kunne ha rett mot Gud?

²Prawdziwieć wiem, że tak jest; bo jakożby miał być usprawiedliwiony człowiek przed Bogiem?

³Om han hadde lyst til å gå i rette med Gud, kunde han ikke svare ham ett til tusen.

³Jeźliby się z nim chciał spierać, nie odpowie mu z tysiąca na jednę rzecz.

⁴Vis som han er av hjerte og veldig i styrke - hvem trosset ham og kom vel fra det,

⁴Mądry jest sercem, i mocny siłą; któż użył pokoju, stawiwszy się mu upornie?

⁵han som flytter fjell før de vet av det, som velter dem i sin vrede,

⁵On przenosi góry, a nie wiedzą ludzie, kto je podwraca w gniewie swym.

⁶som ryster jorden, så den viker fra sitt sted, og dens støtter bever,

⁶On wzrusza ziemię z miejsca swego, a słupy jej trzęsą się.

⁷som byder solen, så den ikke går op, og som setter segl for stjernene,

⁷Gdy on zakaże słoócu, nie wschodzi; i gwiazdy pieczętuje.

⁸som alene utspenner himmelen og skrider frem over havets høider,

⁸On sam rozpościera niebiosa, i depcze po wałach morskich.

⁹som har skapt Bjørnen*, Orion* og Syvstjernen* og Sydens stjernekammere, / {* forskjellige stjernebilleder, JBS 38, 31 fg. AMO 5, 8.}

⁹On sprawił wóz niebieski z gwiazd, Oryjona i Hyjady, i inne gwiazdy skryte na południe.

¹⁰som gjør store, uransakelige ting og under uten tall?

¹⁰On czyni rzeczy wielkie, a niewybadane i dziwne, którym niemasz liczby.

¹¹Han går forbi mig, og jeg ser ham ikke; han farer forbi, og jeg merker ham ikke.

¹¹Oto, idzieli mimo mię, nie widzę go; a przychodzili, nie baczę go.

¹²Han griper sitt rov - hvem vil hindre ham, hvem vil si til ham: Hvad gjør du?

¹²Oto gdy co porwie, któż go przymusi, aby przywrócił? Albo któż mu rzecze: Cóż czynisz?

¹³Gud holder ikke sin vrede tilbake; under ham måtte Rahabs hjelpere bøie sig.

¹³Gdyby Bóg nie odwrócił gniewu swego, upadliby przed nim pomocnicy hardzi.

¹⁴Hvorledes skulde da jeg kunne svare ham og velge mine ord imot ham,

¹⁴Jakoż mu ja tedy odpowiem? Jakie słowa obiorę przeciwko niemu?

¹⁵jeg som ikke kunde svare om jeg enn hadde rett, men måtte be min dommer om nåde!

¹⁵Któremu, chociażbym był sprawiedliwym, nie odpowiem; owszem się sędziemu memu upokorzę.

¹⁶Om jeg ropte, og han svarte mig, kunde jeg ikke tro at han hørte min røst,

¹⁶Choćbym go wzywał, a onby mi się ozwał, przecię nie wierzę, aby przypuścił do uszów głos mój:

¹⁷han som vilde knuse mig i storm og uten årsak ramme mig med sår på sår,

¹⁷Bo mię starł w wichrze, i rozmnożył rany moje bez przyczyny;

¹⁸som ikke vilde tillate mig å dra ånde, men vilde mette mig med lidelser.

¹⁸Nie dopuszcza mi odetchnąć, owszem mię nasyca gorzkościami.

¹⁹Gjelder det styrke, så sier han: Se, her er jeg! Gjelder det rett: Hvem vil stevne mig?

¹⁹Jeźli się udam do mocy, oto on najmocniejszy; a jeźli do sądu, któż mię z nim sprowadzi?

²⁰Hadde jeg enn rett, skulde dog min egen munn dømme mig skyldig; var jeg enn uskyldig, vilde han dog si at jeg hadde urett.

²⁰Jeźlibym się usprawiedliwiał, usta moje potępią mię; jeźlibym się doskonałym czynił, tedy mię przewrotnym być pokaże.

²¹Skyldløs er jeg; jeg bryr mig ikke om å leve - jeg forakter mitt liv.

²¹Chociażbym był doskonały, przecież ja tego do siebie znać nie będę; ale dam naganę żywotowi memu.

²²Det kommer ut på ett; derfor sier jeg: Skyldløs eller ugudelig - han gjør dem begge til intet.

²²Jedno jest, dla czegom to mówił: że tak doskonałego, jako i niezbożnego on niszczy;

²³Når svepen brått rammer med død, spotter han de uskyldiges lidelse.

²³Jeźli biczem nagle zabija, z pokuszenia niewinnych naśmiewa się;

²⁴Jorden er gitt i den ugudeliges hånd; han tilhyller dens dommeres åsyn*. Er det ikke han som gjør det, hvem er det da? / {* så de ikke kan skjelne rett fra urett.}

²⁴Ziemia podana bywa w ręce niezbożnika, oblicze sędziów jej zakrywa. A jeźliż nie on, któż tedy inny jest, co to czyni?

²⁵Mine dager har vært hastigere enn en løper; de er bortflyktet uten å ha sett noget godt;

²⁵Ale dni moje prędsze były niż poseł; uciekły, a nie widziały nic dobrego.

²⁶de har faret avsted som båter av rør, som en ørn som slår ned på sitt bytte.

²⁶Przeminęły jako prędkie łodzie, jako orzeł lecący do żeru.

²⁷Om jeg sier: Jeg vil glemme min sorg, jeg vil la min mørke mine fare og se glad ut,

²⁷Jeźli rzekę: Zapomnę narzekania mego, zaniecham gniewu swego, a posilę się:

²⁸da gruer jeg for alle mine plager; jeg vet jo at du ikke frikjenner mig.

²⁸Tedy się lękam wszystkich boleści moich, widząc, że mię z nich nie wypuścisz.

²⁹Jeg skal jo være ugudelig - hvorfor gjør jeg mig da forgjeves møie?

²⁹Jeźlim ja niezbożny, przeczże próżno pracuję?

³⁰Om jeg tvettet mig med sne og renset mine hender med lut,

³⁰A choćbym się umywał wodami śnieżnemi, i oczyściłbym mydłem ręce moje:

³¹da skulde du dyppe mig i en grøft, så mine klær vemmedes ved mig.

³¹Wszakże w dole zanurzysz mię, i brzydzić się mną będą szaty moje.

³²For han er ikke en mann som jeg, så jeg kunde svare ham, så vi kunde gå sammen for retten;

³²Albowiem on nie jest człowiekiem jako ja, abym mu śmiał odpowiedzieć, albo żebym z nim miał iść w prawo.

³³det er ikke nogen voldgiftsmann mellem oss, som kunde legge sin hånd på oss begge.

³³Bo nie masz między nami rozjemcy, któryby mógł rozwieść sprawę naszę.

³⁴Når han bare tok sitt ris bort fra mig, og hans redsler ikke skremte mig!

³⁴Niech tylko zdejmie zemnie rózgę swoję, a strach jego niech mię nie straszy;

³⁵Da skulde jeg tale uten å reddes for ham; for slik* er jeg ikke, det vet jeg med mig selv. / {* d.e. slik at jeg skulde reddes for ham.}

³⁵Tedy będę mówił, a nie będę się go bał; bom ja nie jest taki sam u siebie.