¹ بیایید خداوند را بسراییم و برای او که پشتیبان و نجات‌دهندهٔ ماست، آواز شادمانی سر دهیم.

¹Kom, lad os Juble, for HERREN, råbe af fryd for vor Frelses Klippe,

² با شکرگزاری به پیشگاه او بیاییم و با سراییدن سرودهای شاد، او را پرستش نماییم.

²møde med Tak for hans Åsyn, juble i Sang til hans Pris!

³ زیرا خداوند، خدای متعال است، پادشاه بزرگ بر تمام خدایان.

³Thi HERREN er en vældig Gud, en Konge stor over alle Guder;

⁴ او فرمانروای سراسر زمین است، از اعماق اقیانوسها تا فراز بلندترین قلّه‌ها.

⁴i hans Hånd er Jordens dybder, Bjergenes Tinder er hans;

⁵ زمین و دریاها همه به او تعلّق دارند زیرا که او آنها را ساخته است.

⁵Havet er hans, han har skabt det, det tørre Land har hans Hænder dannet.

⁶ بیایید در پیشگاه او، سرِ تعظیم فرود آوریم و او را بپرستیم، بیایید در حضور او زانو بزنیم، زیرا که او ما را آفریده است.

⁶Kom, lad os bøje os, kaste os ned, knæle for HERREN, vor Skaber!

⁷ او خدای ما و ما قوم او هستیم، ما گلّهٔ او و او شبان ماست. به آنچه او امروز می‌گوید، گوش کنید:

⁷Thi han er vor Gud, og vi er det Folk, han vogter, den Hjord, han leder. Ak, lytted I dog i Dag til hans Røst:

⁸ «مانند اجدادتان در بیابان مریبا و مسّا، تمرّد نکنید.

⁸"Forhærder ej eders Hjerte som ved Meriba, som dengang ved Massa i Ørkenen,

⁹ آنها در آنجا مرا امتحان کردند، درحالی‌که همهٔ كارهایی را که انجام داده بودم، با چشمان خود دیده بودند.

⁹da eders Fædre fristede mig, prøved mig, skønt de havde set mit Værk.

¹⁰ مدّت چهل سال از آنها بیزار بودم و گفتم: این مردم ذاتاً گمراه هستند و از دستورات من سرپیچی می‌کنند! در خشم سوگند یاد کردم که آنها به آرامی من نخواهند رسید.»

¹⁰Jeg væmmedes fyrretyve År ved denne Slægt, og jeg sagde: Det er et Folk med vildfarne Hjerter, de kender ej mine Veje.

¹¹ در خشم سوگند یاد کردم که آنها به آرامی من نخواهند رسید.»

¹¹Så svor jeg da i min Vrede: De skal ikke gå ind til min Hvile!