¹ از زندگی سیر شده‌ام، بنابراین می‌خواهم از زندگی تلخ و زار خود ناله و شکایت کنم.

¹Meiner Seele ekelt vor dem Leben; ich will mich meiner Klage überlassen, will reden in der Betrübnis meiner Seele.

² خدایا محکومم مَکن. به من بگو چه گناهی کرده‌ام؟

²Ich spreche zu Gott: Verdamme mich nicht! Tue mir kund, weshalb du mich befehdest.

³ آیا رواست که به من ظلم نمایی، از مخلوق خود نفرت کنی و طرفدار نقشه‌های گناهکاران باشی؟

³Dünkt es dich gut, das Werk deiner Hände zu unterdrücken und zu verwerfen, während du über den Rat der Gottlosen dein Licht leuchten lässest?

⁴ آیا تو همه‌چیز را مانند ما می‌بینی؟

⁴Hast du Fleischesaugen, oder siehst du, wie ein Sterblicher sieht?

⁵ آیا زندگی تو مانند زندگی ما کوتاه است

⁵Sind denn deine Tage wie Menschentage, deine Jahre den Jahren eines Mannes gleich,

⁶ پس چرا تمام گناهان مرا می‌شماری و تمام خطاهایم را رقم می‌زنی؟

⁶daß du nach meiner Schuld forschest und nach meiner Sünde fragst,

⁷ خودت می‌دانی که من خطایی نکرده‌ام و کسی نمی‌تواند مرا از دست تو نجات بدهد.

⁷da du doch weißt, daß ich unschuldig bin und mich niemand aus deiner Hand erretten kann?

⁸ تو مرا با دست خود آفریدی و شکل دادی و اکنون می‌خواهی با همان دست مرا هلاک سازی.

⁸Deine Hände haben mich gebildet und gemacht ganz und gar, und du wolltest mich nun vernichten?

⁹ به‌خاطر داشته باش که تو مرا از گل ساختی و دوباره به خاک برمی‌گردانی.

⁹Gedenke doch, daß du mich wie Ton gebildet hast; willst du mich wieder in Staub verwandeln?

¹⁰ تو به پدرم نیرو بخشیدی تا در رحم مادر تولیدم کند و در آنجا مرا نشو و نما دادی.

¹⁰Hast du mich nicht wie Milch hingegossen und wie Käse mich gerinnen lassen?

¹¹ با پوست و گوشت پوشاندی و استخوانها و رگ و پی مرا به هم بافتی.

¹¹Mit Haut und Fleisch hast du mich bekleidet, mit Gebeinen und Sehnen mich durchwoben.

¹² به من زندگی دادی و از محبّت بی‌پایانت برخوردارم کردی و از روی احسان زندگی مرا حفظ نمودی.

¹²Leben und Gnade hast du mir geschenkt, und deine Obhut bewahrte meinen Geist.

¹³ امّا اکنون می‌دانم که در تمام اوقات تو مخفیانه نقشه‌ می‌کشیدی تا به من صدمه بزنی.

¹³Und doch hegst du solches in deinem Herzen; ich weiß, daß es bei dir so beschlossen ist, daß,

¹⁴ تو مراقب من بودی تا گناهی بکنم و تو از بخشیدنم خودداری نمایی.

¹⁴wenn ich sündigte, du darauf achten und mich nicht lossprechen würdest von meiner Missetat!

¹⁵ هرگاه گناهی از من سر بزند بلافاصله مرا جزا می‌دهی، امّا اگر کار درستی بکنم خیری نمی‌بینم. شخص بدبخت و بیچاره‌ای هستم.

¹⁵Habe ich Übles getan, dann wehe mir! Und bin ich im Recht, so darf ich mein schmachbedecktes Haupt doch nicht erheben, sondern muß mich satt sehen an meinem Elend!

¹⁶ اگر سرم را بلند کنم، مانند شیری به من حمله می‌کنی و با آزار دادن من قدرت خود را نشان می‌دهی.

¹⁶Wagt es aber, sich zu erheben, so verfolgst du mich wie ein Löwe und handelst noch unbegreiflicher mit mir;

¹⁷ تو همیشه علیه من شاهد می‌آوری و خشم تو بر من هر لحظه زیادتر می‌شود و ضربات پی‌درپی بر من وارد می‌‌کنی.

¹⁷du stellst neue Zeugen wider mich auf, mehrst deinen Zorn gegen mich, bietest stets frische Scharen, ja ein Heer wider mich auf!

¹⁸ چرا مرا از رحم مادر به دنیا آوردی؟ ای کاش می‌مُردم و چشم کسی مرا نمی‌دید.

¹⁸Warum hast du mich aus dem Mutterleibe hervorgebracht? Wäre ich doch umgekommen, ohne daß mich ein Auge gesehen hätte!

¹⁹ مثل اینکه هرگز به دنیا نیامده بودم، از رحم مادر مستقیم به گور می‌رفتم.

¹⁹So würde ich sein, als wäre ich niemals gewesen, vom Mutterleibe weg ins Grab gelegt.

²⁰ از زندگی من چیزی باقی نمانده است، پس مرا به حال خودم بگذار تا دمی آسوده باشم.

²⁰Ist meine Lebenszeit nicht kurz genug? Er stehe doch ab, lasse ab von mir, daß ich mich ein wenig erhole,

²¹ بزودی از دنیا می‌روم و راه بازگشت برایم نیست. به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.

²¹ehe ich dahinfahre auf Nimmerwiederkehren ins Land der Finsternis und des Todesschattens,

²² به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.

²²an den dunkeln Ort, wo Finsternis und keine Ordnung herrscht, und wo der Tag nicht heller ist als die Nacht!