¹ انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

¹Der Mensch, vom Weibe geboren, lebt kurze Zeit und ist voll Unruhe.

² همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

²Wie eine Blume blüht er und verwelkt; gleich einem Schatten flieht er und hat keinen Bestand.

³ پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

³Und über einem solchen tust du deine Augen auf und gehst mit mir ins Gericht?

⁴ هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

⁴Gibt es einen Reinen unter den Unreinen? Keinen einzigen!

⁵ طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

⁵Wenn doch seine Tage und die Zahl seiner Monde bei dir bestimmt sind und du ihm ein Ziel gesetzt hast, das er nicht überschreiten kann,

⁶ پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

⁶so schaue doch weg von ihm und laß ihn in Ruhe, bis er seines Tages froh werde wie ein Tagelöhner!

⁷ برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

⁷Denn für einen Baum ist Hoffnung vorhanden: wird er abgehauen, so sproßt er wieder, und sein Schößling bleibt nicht aus.

⁸ هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

⁸Wenn seine Wurzel in der Erde auch alt wird und sein Stumpf im Staub erstirbt,

⁹ بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

⁹so grünt er doch wieder vom Duft des Wassers und treibt Schosse hervor, als wäre er neu gepflanzt.

¹⁰ امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

¹⁰Der Mann aber stirbt und ist dahin, der Mensch vergeht, und wo ist er?

¹¹ مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

¹¹Wie Wasser zerrinnen aus dem See und ein Strom vertrocknet und versiegt,

¹² انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

¹²also legt sich auch der Mensch nieder und steht nicht wieder auf; bis keine Himmel mehr sind, regen sie sich nicht und wachen nicht auf aus ihrem Schlaf.

¹³ ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

¹³O daß du mich doch im Scheol verstecktest, daß du mich verbärgest, bis dein Zorn sich wendet; daß du mir eine Frist setztest und dann meiner wieder gedächtest!

¹⁴ وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

¹⁴Wenn der Mensch stirbt, wird er wieder leben? Die ganze Zeit meines Kriegsdienstes würde ich harren, bis meine Ablösung käme.

¹⁵ آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

¹⁵Dann würdest du rufen, und ich würde dir antworten; nach dem Werk deiner Hände würdest du dich sehnen.

¹⁶ تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

¹⁶Nun aber zählst du meine Schritte. Achtest du nicht auf meine Sünde?

¹⁷ مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

¹⁷Versiegelt ist meine Übertretung in einem Bündlein, und du hast zugeklebt meine Schuld.

¹⁸ زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

¹⁸Doch stürzen ja auch Berge ein und sinken dahin, und Felsen weichen von ihrem Ort, das Wasser höhlt Steine aus,

¹⁹ آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

¹⁹und die Flut schwemmt das Erdreich fort; also machst du auch die Hoffnung des Sterblichen zunichte;

²⁰ تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

²⁰du überfällst ihn unaufhörlich, und er fährt dahin, du entstellst sein Angesicht und jagst ihn fort.

²¹ اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند. او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.

²¹Ob seine Kinder zu Ehren kommen, weiß er nicht, und kommen sie herunter, so wird er dessen nicht gewahr.

²² او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.

²²Sein Fleisch empfindet nur seine eigenen Schmerzen, und seine Seele trauert nur über sich selbst!