¹ من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

¹Und Hiob antwortete und sprach:

² تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

²Dergleichen habe ich oft gehört; ihr seid allzumal leidige Tröster.

³ اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

³Haben die geistreichen Worte ein Ende? Oder was reizt dich zu antworten?

⁴ امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

⁴Auch ich könnte reden wie ihr, befände sich nur eure Seele an meiner Statt; da wollte ich Reden halten gegen euch und den Kopf schütteln über euch!

⁵ هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

⁵Ich wollte euch stärken mit meinem Munde und mit dem Trost meiner Lippen lindern euren Schmerz!

⁶ زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

⁶Wenn ich rede, so wird mein Schmerz nicht gelindert, unterlasse ich es aber, was geht mir dann ab?

⁷ تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

⁷Doch jetzt hat Er mich erschöpft. Du hast all meinen Hausstand verwüstet

⁸ تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

⁸und hast mich zusammenschrumpfen lassen; zum Zeugen ist das geworden, und meine Magerkeit antwortet gegen mich.

⁹ مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

⁹Sein Zorn hat mich zerrissen und verfolgt; er knirscht mit den Zähnen über mich, mein Feind blickt mich mit scharfem Auge an.

¹⁰ خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

¹⁰Sie haben ihr Maul gegen mich aufgesperrt, unter Schimpfreden schlagen sie mich auf meine Backen, sie rüsten sich allesamt wider mich.

¹¹ من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

¹¹Gott hat mich den Buben preisgegeben und den Händen der Gottlosen überliefert.

¹² تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

¹²Sorglos war ich; da hat er mich überfallen, er hat mich beim Nacken ergriffen und zerschmettert und mich zu seiner Zielscheibe aufgestellt.

¹³ او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

¹³Seine Schützen haben mich umringt, er hat meine Nieren durchbohrt ohne Erbarmen und meine Galle auf die Erde ausgeschüttet.

¹⁴ لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

¹⁴Er hat mir eine Wunde um die andere zugefügt, ist gegen mich angelaufen wie ein Held.

¹⁵ از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

¹⁵Ich habe einen Sack um meine Haut genäht und mein Horn in den Staub gesenkt.

¹⁶ امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

¹⁶Mein Angesicht ist gerötet vom Weinen, und auf meinen Augenlidern liegt Todesschatten

¹⁷ ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

¹⁷dafür, daß kein Unrecht an meinen Händen klebt und mein Gebet lauter ist!

¹⁸ شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

¹⁸O Erde, decke mein Blut nicht zu, und mein Geschrei komme nicht zur Ruhe!

¹⁹ دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

¹⁹Aber auch jetzt noch, siehe, ist mein Zeuge im Himmel und mein Verteidiger in der Höhe!

²⁰ و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود. زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.

²⁰Meine Freunde spotten meiner; aber mein Auge tränt zu Gott,

²¹ زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.

²¹daß er dem Manne Recht schaffe vor Gott und entscheide zwischen dem Menschen und seinem Nächsten.

²²Denn meine Jahre sind gezählt, und auf dem Pfad, den ich nun wandle, komme ich nicht mehr zurück.