¹ روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

¹Mein Geist ist verstört, meine Tage laufen ab, Gräber warten meiner.

² در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

²Treibt man nicht Gespött mit mir und muß nicht mein Auge auf ihren bittren Mienen weilen?

³ خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

³Setze doch einen ein, verbürge dich selbst für mich! Wer sollte sonst mir in die Hand geloben?

⁴ کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

⁴Du hast ihre Herzen der Einsicht verschlossen, darum wirst du sie nicht obsiegen lassen.

⁵ خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

⁵Wer Freunde der Plünderung preisgibt, dessen Kinder werden sich schämen müssen.

⁶ چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

⁶Man stellt mich den Leuten zum Sprichwort hin, und ich muß sein wie einer, dem man ins Angesicht speit.

⁷ آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

⁷Mein Augenlicht erlischt vor Gram, und alle meine Glieder sind wie ein Schatten.

⁸ اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

⁸Die Gerechten entsetzen sich darüber, und der Unschuldige ist über den Ruchlosen aufgebracht.

⁹ اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

⁹Aber der Gerechte hält fest an seinem Wege, und wer reine Hände hat, dessen Kraft nimmt zu.

¹⁰ عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

¹⁰Ihr dagegen, kehrt nur alle wieder um und gehet heim , ich finde doch keinen Weisen unter euch.

¹¹ دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

¹¹Meine Tage sind dahin; meine Pläne, die mein Herz besessen hat, sind abgeschnitten.

¹² یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

¹²Die Nacht machen sie zum Tag; das Licht sei nahe, nicht die Finsternis!

¹³ گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

¹³da ich doch erwarte, daß der Scheol meine Wohnung wird und ich mein Lager in der Finsternis aufschlagen muß;

¹⁴ امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟ امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

¹⁴da ich zur Grube sagen muß: Du bist mein Vater! und zu den Würmern: Ihr seid meine Mutter und meine Schwestern!

¹⁵ امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

¹⁵Wo ist da noch Hoffnung für mich, und wer wird meine Hoffnung verwirklicht sehen?

¹⁶Zu des Scheols Pforten fährt sie hinab, wenn einmal alles miteinander im Staube ruht!