¹ تا به کی می‌خواهید با سخنانتان مرا عذاب بدهید و دلم را بشکنید؟

¹Und Hiob antwortete und sprach:

² بارها به من اهانت کرده‌اید و از رفتار خود با من خجالت نمی‌کشید.

²Wie lange wollt ihr doch meine Seele betrüben und mich mit euren Reden niederdrücken?

³ اگر من گناهی کرده باشم، ضرر آن به خودم می‌رسد و به شما آسیبی نمی‌رساند.

³Ihr habt mich nun zehnmal geschmäht; schämt ihr euch nicht, mich so zu mißhandeln?

⁴ شما خود را بهتر و برتر از من می‌دانید و مصیبتهای مرا نتیجهٔ گناه من می‌پندارید.

⁴Habe ich aber gefehlt, so trifft doch wahrlich mein Vergehen mich selbst!

⁵ درحالی‌که خدا این روز بد را بر سر من آورده و به دام خود گرفتارم کرده است.

⁵Wollt ihr aber wirklich großtun gegen mich und mir meine Schmach vorwerfen,

⁶ حتّی وقتی از ظلمی که به من شده است، فریاد می‌زنم و کمک می‌طلبم، کسی به داد من نمی‌رسد.

⁶so erkennet doch, daß Gott mich gebeugt und sein Netz über mich geworfen hat.

⁷ خدا راه مرا بسته و آن را تاریک کرده است و امید رهایی از این وضع برای من نیست.

⁷Klage ich über Gewalttätigkeit, so erhalte ich keine Antwort, und schreie ich um Hilfe, so finde ich kein Recht.

⁸ او عزّت و اعتبار مرا از بین برد و هرچه که داشتم از من گرفته.

⁸Undurchdringlich hat er mir den Weg verzäunt und über meine Pfade Finsternis gebreitet.

⁹ از هر طرف مرا خُرد نموده و نهال آرزوهای مرا از ریشه کنده است.

⁹Er hat mich meiner Herrlichkeit entkleidet und mir die Krone vom Haupte weggenommen.

¹⁰ آتش غضب خود را بر من افروخته و مرا دشمن خود می‌شمارد.

¹⁰Er hat mich gänzlich niedergerissen, so daß ich vergehe, und hat meine Hoffnung entwurzelt wie einen Baum.

¹¹ لشکر خود را می‌فرستد تا چادر مرا محاصره کنند.

¹¹Sein Zorn ist wider mich entbrannt, und er sieht mich an als seinen Feind.

¹² او خانواده‌ام را از من جدا کرد و آشنایانم را با من بیگانه ساخت.

¹²Seine Scharen rücken allzumal aus und bahnen sich einen Weg gegen mich und lagern sich um meine Hütte her.

¹³ خویشاوندان و دوستانِ نزدیک من، فراموشم کرده‌اند

¹³Meine Brüder hat er von mir verscheucht, und die mich kennen, tun fremd gegen mich.

¹⁴ و مهمان خانه‌ام مرا از یاد برده است. کنیزان خانه‌ام مرا نمی‌شناسند و برای آنها بیگانه شده‌ام.

¹⁴Meine Verwandten bleiben aus, und meine Bekannten verlassen mich.

¹⁵ خدمتکار خود را با زاری و التماس صدا می‌کنم، امّا او جوابم را نمی‌دهد.

¹⁵Meine Hausgenossen und meine Mägde halten mich für einen Fremden, sie sehen mich als einen Unbekannten an.

¹⁶ زن من طاقت بوی دهان مرا ندارد و برادرانم از من بیزار هستند.

¹⁶Rufe ich meinen Knecht, so antwortet er mir nicht, ich muß ihn mit meinem Munde anflehen.

¹⁷ حتّی بچّه‌ها با حقارت به من می‌نگرند و مسخره‌ام می‌کنند.

¹⁷Mein Atem ist meinem Weibe zuwider und mein Gestank den Söhnen meiner Mutter.

¹⁸ دوستان صمیمی‌ام از من نفرت دارند و کسانی را که دوست می‌داشتم، از من روی‌گردان شده‌اند.

¹⁸Sogar Buben verachten mich; stehe ich auf, so reden sie wider mich.

¹⁹ از من فقط پوست و استخوان باقیمانده است و به سختی از مرگ گریخته‌ام.

¹⁹Alle meine Vertrauten verabscheuen mich, und die ich liebte, haben sich gegen mich gewandt.

²⁰ شما دوستان من هستید، بر من رحم کنید، زیرا دست خدا مرا به این روز انداخته است.

²⁰An meiner Haut und meinem Fleisch klebt mein Gebein, und ich habe kaum noch Haut, um meine Zähne zu behalten.

²¹ چرا شما هم مانند خدا مرا عذاب می‌دهید؟ چرا مرا به حال خودم نمی‌گذارید؟

²¹Erbarmt, erbarmt euch meiner, ihr, meine Freunde, denn die Hand Gottes hat mich getroffen!

²² ای کاش سخنان مرا کسی به یاد می‌آورد و در کتابی می‌نوشت

²²Warum verfolgt ihr mich wie Gott und werdet nicht satt, mich zu zerfleischen?

²³ و یا با قلم آهنین آنها را بر سنگی حک می‌کرد، تا برای همیشه باقی بمانند.

²³O daß doch meine Worte aufgezeichnet und daß sie in ein Buch eingetragen,

²⁴ امّا می‌دانم که نجات‌دهندهٔ من در آسمان است و روزی برای دفاع من به زمین خواهد آمد.

²⁴daß sie mit eisernem Griffel in Blei oder auf ewig in einen Felsen gegraben würden:

²⁵ یقین دارم که حتّی پس از آن که گوشت و پوست بدنم بپوسند، خدا را می‌بینم.

²⁵Ich weiß, daß mein Erlöser lebt, und er wird zuletzt über dem Staube stehen.

²⁶ او برای من بیگانه نیست. او را با همین چشمان خود خواهم دید.

²⁶Und nachdem diese meine Hülle zerbrochen ist, alsdann werde ich, von meinem Fleische los, Gott schauen.

²⁷ وقتی گفتید: «چگونه او را عذاب دهیم؟» از حال رفتم. شما می‌خواستید با بهانه‌ای مرا متّهم سازید. پس از شمشیر مجازات خدا بترسید و بدانید که روز داوری خدا در انتظار شماست.

²⁷Den werde ich mir ansehen, meine Augen werden ihn schauen, ohne Ihm fremd zu sein. Es schmachten meine Nieren in mir!

²⁸ پس از شمشیر مجازات خدا بترسید و بدانید که روز داوری خدا در انتظار شماست.

²⁸Denn ihr sprechet: «Wie wollen wir ihn verfolgen!» und die Wurzel der Sache sei in mir zu finden!

²⁹Nehmet euch in acht vor dem Schwert! denn das Schwert wird die Sünden rächen, damit ihr wisset, daß ein Gericht ist.