¹ ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

¹Und Hiob fuhr in dem Vortrag seiner Sprüche fort und sprach:

² ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

²Wer gibt mir die vorigen Monate zurück und die Tage, in welchen Gott mich behütete?

³ در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

³als seine Leuchte über meinem Haupte schien und ich in seinem Lichte durch das Dunkel ging;

⁴ آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

⁴wie ich in den Tagen meines Herbstes vertrauten Umgang mit Gott bei meinem Zelte pflog;

⁵ خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

⁵als der Allmächtige noch mit mir war und meine Knaben um mich her;

⁶ پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

⁶da ich meine Tritte in Milch badete und der Fels neben mir Öl in Strömen goß;

⁷ وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

⁷als ich noch zum Tore ging, zur Stadt hinauf, und meinen Sitz auf dem Markt aufstellte.

⁸ جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

⁸Wenn mich die Knaben sahen, so verbargen sie sich, die Greise standen auf und blieben stehen.

⁹ رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

⁹Die Fürsten hörten auf zu reden und legten die Hand auf den Mund.

¹⁰ حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

¹⁰Die Stimme der Vornehmen stockte, und ihre Zunge klebte am Gaumen.

¹¹ هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

¹¹Wessen Ohr mich hörte, der pries mich glücklich, und wessen Auge mich sah, der stimmte mir zu.

¹² زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

¹²Denn ich rettete den Elenden, der da schrie, und das Waislein, das keinen Helfer hatte.

¹³ کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

¹³Der Segen des Verlorenen kam über mich, und ich machte das Herz der Witwe jauchzen.

¹⁴ کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

¹⁴Gerechtigkeit zog ich an, und sie bekleidete mich, mein Talar und Turban war das Recht.

¹⁵ برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

¹⁵Ich war des Blinden Auge und des Lahmen Fuß.

¹⁶ از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

¹⁶Ich war des Armen Vater; und die Streitsache, die ich nicht kannte, untersuchte ich.

¹⁷ دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

¹⁷Ich zerbrach die Stockzähne des Ungerechten und riß ihm den Raub aus den Zähnen.

¹⁸ آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

¹⁸Und so dachte ich, ich würde mit meinem Neste sterben und wie der Phönix viele Tage erleben.

¹⁹ مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

¹⁹Meine Wurzel war an Wassern ausgebreitet, und der Tau übernachtete auf meinem Zweig.

²⁰ همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

²⁰Meine Herrlichkeit erneuerte sich bei mir, und mein Bogen verjüngte sich in meiner Hand.

²¹ همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

²¹Auf mich hörte und wartete man und lauschte stillschweigend auf meinen Rat.

²² وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

²²Auf meine Rede folgte kein Widerspruch, und meine Worte träufelten auf sie.

²³ آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

²³Sie harrten auf mich, wie das Erdreich auf einen Regen, und sperrten ihren Mund auf, wie nach einem Spätregen.

²⁴ وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم. در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

²⁴Lächelte ich sie an, so konnten sie es kaum glauben, und das Licht meines Angesichts konnten sie nicht verdunkeln.

²⁵ در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

²⁵Ich prüfte ihren Weg und saß oben an und wohnte wie ein König unter dem Volke, wie einer, der die Traurigen tröstet.