¹ امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

¹Jetzt aber lachen über mich, die an Jahren jünger sind als ich, deren Väter ich verschmäht hätte, sie neben die Hunde meiner Herde zu setzen.

² آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

²Wozu konnte die Arbeit ihrer Hände mir dienen, da es ihnen an ungebrochener Kraft gebrach?

³ آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

³Durch Mangel und Hunger abgezehrt, benagten sie das dürre Land, welches längst wüste und verödet war.

⁴ از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

⁴Sie pflückten die Melde ab beim Gesträuch, und die Ginsterwurzel war ihr Brot.

⁵ در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

⁵Aus der Gemeinde wurden sie gejagt, man schrie über sie wie über Diebe.

⁶ مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

⁶In grausigen Schluchten müssen sie wohnen, in Erdlöchern und Felsenhöhlen.

⁷ گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

⁷Im Gebüsche kreischen sie und liegen unter Nesseln hingestreckt.

⁸ اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

⁸Kinder von Narren, Kinder Ehrloser, sind sie aus ihrem Lande verstoßen.

⁹ آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

⁹Und deren Spottlied bin ich nun geworden und diene ihnen zum Geschwätz.

¹⁰ چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

¹⁰Sie verabscheuen und fliehen mich, und vor meinem Angesicht sparen sie den Speichel nicht.

¹¹ فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

¹¹Denn meine Sehne hat Er aufgelöst und mich gebeugt, darum lassen sie den Zügel schießen vor mir.

¹² راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

¹²Zu meiner Rechten erhebt sich die Brut. Sie lassen meinen Füßen keine Ruhe und bahnen ihre Unheilswege gegen mich.

¹³ ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

¹³Meinen Pfad haben sie zerstört, zu meinem Falle helfen sie, die keinen Helfer haben.

¹⁴ ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

¹⁴Wie durch eine weite Bresche fallen sie über mich her, unter Kriegsgeschrei wälzen sie sich daher.

¹⁵ اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

¹⁵Es ist Schrecken über mich gekommen; meine Ehre ist wie der Wind verflogen; und wie eine Wolke ist mein Heil vorübergegangen.

¹⁶ شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

¹⁶Und nun ergießt sich meine Seele in mir, denn die Tage meines Elends haben mich ergriffen.

¹⁷ خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

¹⁷Die Nacht durchbohrt mein Gebein, und meine nagenden Schmerzen schlafen nicht;

¹⁸ خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

¹⁸durch ihre große Heftigkeit verändert sich mein Kleid, wie ein Hemd umschließt es mich.

¹⁹ پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

¹⁹Er hat mich in den Kot geworfen, und ich bin wie Staub und Asche geworden.

²⁰ تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

²⁰Ich schreie zu dir, und du antwortest mir nicht, ich stehe da, und du beobachtest mich.

²¹ مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

²¹Du hast dich mir in einen unbarmherzigen Feind verwandelt, mit deiner gewaltigen Hand widerstehst du mir.

²² می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

²²Du setzest mich dem Wind aus und lässest mich dahinfahren, daß mir jeder Halt entschwindet.

²³ چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

²³Denn ich weiß, daß du mich zum Tode führen wirst, ins Haus, wo alle Lebendigen zusammenkommen.

²⁴ آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

²⁴Wahrlich, kein Bittender hat seine Hand ausgestreckt, wenn er in seinem Unglück schrie,

²⁵ امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

²⁵daß ich nicht mit ihm geweint hätte in böser Zeit und meine Seele sich nicht um den Armen bekümmert hätte!

²⁶ دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

²⁶Aber ich habe auf Gutes gehofft, und es kam Übel, ich habe auf das Licht gewartet, und es ist Finsternis gekommen.

²⁷ ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

²⁷Meine Eingeweide wallen und wollen nicht stille werden; die Tage meines Jammers sind mir begegnet.

²⁸ همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

²⁸Traurig gehe ich einher, ohne Sonne; ich bin in der Gemeinde aufgestanden und habe um Hilfe geschrieen.

²⁹ پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند. آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

²⁹Ich bin ein Bruder geworden der Schakale und ein Gefährte der jungen Strauße.

³⁰ آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

³⁰Meine Haut ist schwarz geworden an mir, und meine Gebeine sind vor Hitze verdorrt.

³¹Meine Harfe ist zu einem Trauerlied geworden und mein Flötenspiel zu lautem Weinen.