¹ آن سه دوست ایّوب دیگر جوابی نداشتند که به او بدهند، زیرا او خودش را بی‌گناه می‌دانست.

¹Da hörten jene drei Männer auf, Hiob zu antworten, weil er in seinen Augen gerecht war.

² آنگاه شخصی به نام الیهو، پسر برکئیل بوزی، از خاندان رام، که در آنجا حاضر بود خشمگین شد، چون ایّوب خود را بی‌گناه می‌دانست و خدا را متّهم می‌کرد.

²Es entbrannte aber der Zorn Elihus, des Sohnes Barachels, des Busiters, vom Geschlechte Ram; über Hiob entbrannte sein Zorn, weil er sich selbst für gerechter hielt als Gott;

³ او همچنین بر آن سه دوست ایّوب خشمگین بود؛ زیرا هرچند جواب درستی نداشتند تا ایّوب را قانع کنند که گناهکار است، او را محکوم می‌ساختند.

³ber seine drei Freunde aber entbrannte sein Zorn, weil sie keine Antwort fanden und Hiob doch verurteilten.

⁴ الیهو تا آن لحظه صبر کرده و به ایّوب جوابی نداده بود، چون دیگران از او بزرگتر بودند.

⁴Elihu aber hatte mit seiner Rede an Hiob gewartet; denn jene waren älter als er.

⁵ ولی وقتی دید که آنها ساکت مانده‌اند، خشمگین شد.

⁵Als aber Elihu sah, daß im Munde jener drei Männer keine Antwort mehr war, entbrannte sein Zorn.

⁶ پس الیهو رشتهٔ سخن را به دست گرفته گفت: چون من جوانتر از شما هستم، بنابراین ترسیدم که اظهار عقیده کنم.

⁶Und Elihu, der Sohn Barachels, der Busiter, hob an und sprach: Jung bin ich an Jahren, ihr aber seid grau; darum habe ich mich gefürchtet, euch meinen Befund zu verkünden.

⁷ به خود گفتم که شما پیرترید و باید از روی تجربهٔ سالهای عمر خود با حکمت سخن بگویید.

⁷Ich dachte: Die Betagten sollen reden und die Bejahrten ihre Weisheit kundtun.

⁸ امّا این روح خدای قادر مطلق است که به انسان حکمت می‌بخشد،

⁸Aber der Geist ist es im Menschen und der Odem des Allmächtigen, der sie verständig macht.

⁹ سن و سال نیست که به ما حکمت می‌آموزد یا کمک می‌کند که بفهمیم چه چیزی درست است.

⁹Nicht alle Lehrer sind weise, und nicht alle Greise verstehen sich aufs Recht.

¹⁰ پس حالا به من گوش بدهید، تا نظر خود را برای شما بیان کنم.

¹⁰Darum sage ich: Höret auf mich, so will ich mein Urteil verkünden, ja, auch ich.

¹¹ من با صبر و دقّت به سخنان و دلایل شما گوش دادم، امّا هیچ‌کدام شما نتوانستید جواب قانع کننده‌ای به ایّوب بدهید و ثابت کنید که او گناهکار است.

¹¹Siehe, ich habe eure Reden abgewartet, habe zugehört bis zu eurem Entscheid, bis ihr die rechten Worte gefunden hättet;

¹² نگویید که ما حکیم هستیم و تنها خدا می‌تواند گناهکار را به‌خاطر گناهش مقصّر بداند.

¹²und ich habe auf euch gewartet, bis ihr fertig waret; aber siehe, da ist keiner unter euch, der Hiob widerlegt, der seine Rede beantwortet hätte.

¹³ ایّوب با شما صحبت می‌کرد نه با من. اگر با من صحبت می‌کرد، طور دیگری به او جواب می‌دادم.

¹³Saget nur ja nicht: «Wir haben die Weisheit gefunden: Gott wird ihn schlagen, nicht ein Mensch.»

¹⁴ شما دیگر جرأت ندارید که جوابی بدهید یا حرفی بزنید.

¹⁴Er hat seine Worte nicht an mich gerichtet, so will ich ihm auch nicht antworten wie ihr.

¹⁵ اکنون چون شما سکوت کرده‌اید، من نمی‌توانم خاموش بنشینم و چیزی نگویم.

¹⁵Sie sind geschlagen, sie geben keine Antwort mehr, die Worte sind ihnen ausgegangen!

¹⁶ من می‌خواهم حرف خود را بزنم و عقیدهٔ خود را بیان کنم،

¹⁶Ich habe gewartet; weil sie aber nichts sagen, weil sie dastehen und nicht mehr antworten,

¹⁷ زیرا حرفهای زیادی برای گفتن دارم و دیگر نمی‌توانم صبر کنم.

¹⁷so will auch ich nun meinen Teil erwidern und mein Urteil abgeben, ja, auch ich;

¹⁸ دل من مثل مَشکِ شراب پُر و نزدیک به ترکیدن است.

¹⁸denn ich bin voll von Worten, und der Geist, der in mir ist, drängt mich dazu.

¹⁹ تا حرف نزنم آرام نمی‌گیرم، پس باید حرف بزنم.

¹⁹Siehe, mein Leib ist wie ein Weinschlauch, der keine Öffnung hat; wie Schläuche voll Most will er bersten.

²⁰ من از کسی طرفداری نمی‌کنم و از روی چاپلوسی حرف نمی‌زنم، زیرا اگر تملّق و چاپلوسی کنم، خالقم به حیات من خاتمه می‌دهد.

²⁰Darum will ich reden, so wird es mir leichter, ich will meine Lippen auftun und antworten.

²¹ زیرا اگر تملّق و چاپلوسی کنم، خالقم به حیات من خاتمه می‌دهد.

²¹Ich will aber keine Person ansehen und keinem Menschen schmeicheln;

²²denn ich kann nicht schmeicheln, leicht möchte mein Schöpfer mich sonst wegraffen!