¹Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

¹力言人生是短暂且可悲

²Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cieó, i nie ostoi się.

²他生长如花，又遭割下；他飞去如影，并不停留。

³Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

³这样的人你还睁眼看他，又把他带到你跟前受审吗？

⁴Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

⁴谁能使洁净出于污秽呢？无人有此本事。

⁵Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

⁵人的日子既然被限定，他的月数亦在乎你，你也定下他的界限，使他不能越过。

⁶Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzieó jego.

⁶就求你转眼不看他，使他得歇息，直等到他像雇工一样享受他的日子。

⁷Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

⁷树木常有希望，树木若被砍下，也会再发芽，嫩枝仍生长不息。

⁸Choć się zstarzeje w ziemi korzeó jego, i w prochu obumrze pieó jego:

⁸虽然树根衰老在地里，树干也枯死在土中，

⁹Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

⁹一有水气，就会萌芽，又生长枝条如新栽的树一样。

¹⁰Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

¹⁰人死了，就化为乌有；人一气绝就不在了。

¹¹Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

¹¹海洋中的水消失，江河枯竭干涸，

¹²Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

¹²人也是这样一躺下去，就不再起来，直到天都没有了还不醒过来，也不能从睡眠中被唤醒。

¹³Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

¹³但愿你把我藏在阴间，把我隐藏，直到你的怒气过去；愿你为我定一个期限，好记念我。

¹⁴Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

¹⁴人若死了，怎能再活呢？我要在我一切劳苦的日子等待，等到我得释放的时候来到。

¹⁵Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

¹⁵你一呼叫，我就回答你，你必渴慕你手所作的。

¹⁶Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

¹⁶但现在你数点我的脚步，必不再鉴察我的罪过，

¹⁷Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

¹⁷我的过犯被你封在囊中，我的罪孽你以灰泥遮盖了。

¹⁸Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

¹⁸山崩下坠，岩石挪开原处；

¹⁹Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

¹⁹流水磨蚀石头，水的泛溢冲去地上的尘土，你也这样灭绝人的指望。

²⁰Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

²⁰你永远胜过人，人就去世，你改变他的容貌，把他遣走。

²¹Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

²¹他的儿女得尊荣，他并不晓得，他们降为卑，他也不觉得，

²²Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.

²²只觉自己身上的痛苦，为自己悲哀。”