1Synu mój! strzeż słów moich, a przykazanie moje chowaj u siebie.
1Сине, чувај речи моје, и заповести моје сахрани код себе.
2Strzeż przykazaó moich, a żyć będziesz; a nauki mojej, jako źrenicy oczów swych.
2Чувај заповести моје и бићеш жив, и науку моју као зеницу очију својих.
3Uwiąż je na palcach twoich, napisz je na tablicy serca twego.
3Привежи их себи на прсте, напиши их на плочи срца свог.
4Mów mądrości: Siostraś ty moja, a roztropność przyjaciółką nazywaj,
4Реци мудрости: Сестра си ми; и пријатељицом зови разборитост,
5Aby cię strzegły od żony cudzej, i od obcej, która mówi łagodne słowa.
5Да би те чувала од жене туђе, од туђинке, која ласка речима.
6Bom oknem domu swego przez kratę moję wyglądał;
6Јер с прозора дома свог кроз решетку гледах,
7I widziałem między prostakami, obaczyłem między synami młodzieóca głupiego,
7И видех међу лудима, опазих међу децом безумног младића,
8Który szedł ulicą przy rogu jej, drogą postępując ku domowi jej.
8Који иђаше улицом покрај угла њеног, и корачаше путем ка кући њеној,
9Ze zmierzkiem pod wieczór, w ciemności nocnej, i w mroku.
9У сумрак, увече, кад се уноћа и смрче;
10A oto niewiasta spotkała go, w ubiorze wszetecznicy, chytrego serca,
10А гле, срете га жена у оделу курвинском и лукавог срца,
11Świegotliwa i nie ukrócona, a w domu własnym nie mogły się ostać nogi jej;
11Плаха и пуста, којој ноге не могу стајати код куће,
12Raz na dworzu, raz na ulicach i po wszystkich kątach zasadzki czyniąca;
12Сад на пољу, сад на улици, код сваког угла вребаше.
13I uchwyciła go, i pocałowała go, a złożywszy wstyd z twarzy swojej, rzekła mu:
13И ухвати га, и пољуби га, и безобразно рече му:
14Ofiary spokojne są u mnie; dzisiajm oddała śluby moje.
14Имам жртве захвалне, данас изврших завете своје;
15Przetożem wyszła przeciw tobie, abym pilnie szukała twarzy twojej, i znalazłam cię.
15Зато ти изиђох на сусрет да те тражим, и нађох те.
16Obiłam kobiercami łoże moje, ozdobione rzezaniem i prześcieradłami egipskiemi.
16Настрла сам одар свој покривачем везеним и простиркама мисирским.
17Potrząsnęłam pokój swój myrrą, aloesem, i cynamonem.
17Окадила сам постељу своју смирном, алојом и циметом.
18Pójdźże, opójmy się miłością aż do poranku, ucieszmy się miłością.
18Хајде да се опијамо љубављу до зоре, да се веселимо миловањем.
19Boć męża mego w domu niemasz; pojechał w drogę daleką.
19Јер ми муж није код куће, отишао је на пут далеки,
20Worek pieniędzy wziął z sobą; dnia pewnego wróci się do domu swego.
20Узео је са собом тоболац новчани, вратиће се кући у одређени дан.
21I nakłoniła go wielą słów swoich, a łagodnością warg swoich zniewoliła go.
21Наврати га многим речима, глатким уснама одвуче га.
22Wnet poszedł za nią, jako wół, gdy go na rzeź wiodą, a jako głupi do pęta, którem karany bywa.
22Отиде за њом одмах као што во иде на клање и као безумник у путо да буде каран,
23I przebiła strzałą wątrobę jego; kwapił się jako ptak do sidła, nie wiedząc, iż je zgotowano na duszę jego.
23Докле му стрела не пробије јетру, као што птица лети у замку не знајући да јој је о живот.
24Przetoż teraz, synowie! słuchajcie mię, a bądźcie pilni powieści ust moich.
24Зато дакле, децо, послушајте ме, и пазите на речи уста мојих.
25Niechaj się nie uchyla za drogami jej serce twoje, ani się tułaj po ścieszkach jej.
25Немој да застрањује срце твоје не путеве њене, немој лутати по стазама њеним.
26Albowiem wielu zraniwszy poraziła, i mocarze wszyscy pozabijani są od niej.
26Јер је многе ранила и оборила, и много је оних које је све побила.
27Dom jej jest jako drogi piekielne, wiodące do gmachów śmierci.
27Кућа је њена пут паклени који води у клети смртне.