1Pieśó wyuczająca, podana Asafowi. Przeczżeś nas, o Boże! do koóca odrzucił? Przeczże się rozpaliła zapalczywość twoja przeciwko owcom pastwiska twego?
1Зашто се, Боже, срдиш на нас дуго; дими се гнев Твој на овце паше Твоје?
2Wspomnij na zgromadzenie twoje, któreś sobie zdawna nabył i odkupił, na pręt dziedzictwa twego, na tę górę Syon, na której mieszkasz.
2Опомени се сабора свог, који си стекао од старине, искупио себи у наследну државу, горе Сиона, на којој си се населио.
3Pospieszże się na srogie popustoszenie; a jako wszystko poburzył nieprzyjaciel w świątnicy!
3Подигни стопе своје на старе развалине: све је разрушио непријатељ у светињи.
4Ryczeli nieprzyjaciele twoi w pośrodku zgromadzenia twego, a na znak tego zostawili wiele chorągwi swoich.
4Ричу непријатељи Твоји на месту сабора Твојих, своје обичаје постављају место наших обичаја.
5Za rycerza miano tego, który się z wysoka z siekierą zanosił, rąbiąc drzewo wiązania jego.
5Видиш, они су као онај који подиже секиру на сплетене гране у дрвета.
6A teraz już i rzezania jego na porząd siekierami i młotami tłuką.
6Све у њему што је резано разбише секирама и брадвама.
7Założyli ogieó w świątnicy twojej, a obaliwszy na ziemię, splugawili przybytek imienia twego.
7Огњем сажегоше светињу Твоју; на земљу обаливши оскврнише стан имена Твог.
8Mówili w sercu swojem: Zburzmy je pospołu; popalili wszystkie przybytki Boże w ziemi.
8Рекоше у срцу свом: Потримо их сасвим. Попалише сва места сабора Божијих на земљи.
9Znaków naszych nie widzimy:już niemasz proroka, i niemasz między nami, któryby wiedział, póki to ma trwać.
9Обичаја својих не видимо, нема више пророка, и нема у нас ко би знао докле ће то трајати.
10Dokądże, o Boże! przeciwnik będzie urągać? izali nieprzyjaciel będzie bluźnił imię twoje aż na wieki?
10Докле ће се, Боже, ругати насилник? Хоће ли довека противник пркосити имену Твом?
11Przeczże zstrzymujesz rękę twoję; a prawicy swej z zanadrza swego cale nie dobędziesz?
11Зашто устављаш руку своју и десницу своју? Пружи из недара својих, и истреби их.
12Wszakeś ty, Boże! zdawna królem moim; ty sprawujesz hojne zbawienie w pośród ziemi.
12Боже, царе мој, који од старине твориш спасење посред земље!
13Tyś mocą twoją rozdzielił morze, a potarłeś głowy wielorybów w wodach.
13Ти си силом својом раскинуо море, и сатро главе воденим наказама.
14Tyś skruszył głowę Lewiatana, dałeś go za pokarm ludowi na puszczy.
14Ти си размрскао главу крокодилу, дао га онима који живе у пустињи да га једу.
15Tyś przerwał źródła i potoki; tyś osuszył rzeki bystre.
15Ти си отворио изворе и потоке, Ти си исушио реке које не пресишу.
16Twójci jest dzieó, twoja też i noc; tyś uczynił światło i słoóce.
16Твој је дан и Твоја је ноћ, Ти си поставио звезде и сунце.
17Tyś założył wszystkie granice ziemi; lato i zimę tyś sprawił.
17Ти си утврдио све крајеве земаљске, лето и зиму Ти си уредио.
18Wspomnijże na to, że nieprzyjaciel zelżył Pana, a lud szalony jako urąga imieniowi twemu.
18Опомени се тога, непријатељ се руга Господу, и народ безумни не мари за име Твоје.
19Nie podawajże tej kupie duszy synogarlicy twojej; na stadko ubogich twoich nie zapominaj na wieki.
19Не дај зверима душу грлице своје, немој заборавити стадо страдалаца својих засвагда.
20Obejrzyj się na przymierze twoje; albowiem i najciemniejsze kąty ziemi pełne jaskió drapiestwa.
20Погледај на завет; јер су све пећине земаљске пуне станова безакоња.
21Niechajże nędznik nie odchodzi z haóbą; ubogi i żebrak niechaj chwali imię twoje.
21Невољник нек се не врати срамотан, ништи и убоги нека хвале име Твоје.
22Powstaóże, o Boże! ujmij się o sprawę twoję; wspomnij na pohaóbienie twoje, które się dzieje od szalonych na każdy dzieó.
22Устани, Боже, брани ствар своју, опомени се како Ти се безумник руга сваки дан!
23Nie zapominajże wykrzykania nieprzyjaciół twoich, i huku tych, co przeciwko tobie powstawają, który się ustawicznie sili.
23Не заборави обести непријатеља својих, вике, коју једнако дижу противници Твоји!