¹Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.

¹Och nu le de åt mig, människor som äro yngre till åren än jag, män vilkas fäder jag aktade ringa, ja, ej ens hade velat sätta bland mina vallhundar.

²Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła.

²Vad skulle de också kunna gagna mig med sin hjälp, dessa människor som sakna all manlig kraft?

³Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;

³Utmärglade äro de ju av brist och svält; de gnaga sin föda av torra öknen, som redan i förväg är öde och ödslig.

⁴Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich.

⁴Saltörter plocka de där bland snåren, och ginströtter är vad de hava till mat.

⁵Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,

⁵Ur människors samkväm drives de ut, man ropar efter dem såsom efter tjuvar.

⁶Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach.

⁶I gruvliga klyftor måste de bo, i hålor under jorden och i bergens skrevor.

⁷Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.

⁷Bland snåren häva de upp sitt tjut, under nässlor ligga de skockade,

⁸Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi.

⁸en avföda av dårar och ärelöst folk, utjagade ur landet med hugg och slag.

⁹Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.

⁹Och för sådana har jag nu blivit en visa, de hava mig till ämne för sitt tal;

¹⁰Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą.

¹⁰med avsky hålla de sig fjärran ifrån mig, de hava ej försyn för att spotta åt mig.

¹¹Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.

¹¹Nej, mig till plåga, lossa de alla band, alla tyglar kasta de av inför mig.

¹²Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.

¹²Invid min högra sida upphäver sig ynglet; mina fötter vilja de stöta undan. De göra sig vägar som skola leda till min ofärd.

¹³Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.

¹³Stigen framför mig hava de rivit upp. De göra sitt bästa till att fördärva mig, de som dock själva äro hjälplösa.

¹⁴Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się.

¹⁴Såsom genom en bred rämna bryta de in; de vältra sig fram under murarnas brak.

¹⁵Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.

¹⁵Förskräckelser välvas ned över mig. Såsom en storm bortrycka de min ära, och såsom ett moln har min välfärd farit bort.

¹⁶A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia;

¹⁶Och nu utgjuter sig min själ inom mig, eländesdagar hålla mig fast.

¹⁷Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.

¹⁷Natten bortfräter benen i min kropp, och kvalen som gnaga mig veta ej av vila.

¹⁸Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię.

¹⁸Genom övermäktig kraft har mitt kroppshölje blivit vanställt, såsom en livklädnad hänger det omkring mig.

¹⁹Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi.

¹⁹I orenlighet har jag blivit nedstjälpt, och själv är jag nu lik stoft och aska.

²⁰Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.

²⁰Jag ropar till dig, men du svarar mig icke; jag står här, men de bespejar mig allenast.

²¹Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.

²¹Du förvandlas för mig till en grym fiende, med din starka hand ansätter du mig.

²²Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię naó, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz.

²²Du lyfter upp mig i stormvinden och för mig hän, och i bruset låter du mig försmälta av ångest.

²³Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego.

²³Ja, jag förstår att du vill föra mig till döden, till den boning dit allt levande församlas.

²⁴Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą.

²⁴Men skulle man vid sitt fall ej få sträcka ut handen, ej ropa efter hjälp, när ofärd har kommit?

²⁵Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim?

²⁵Grät jag ej själv över den som hade hårda dagar, och ömkade sig min själ ej över den fattige?

²⁶Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.

²⁶Se, jag väntade mig lycka, men olycka kom; jag hoppades på ljus, men mörker kom.

²⁷Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia.

²⁷Därför sjuder mitt innersta och får ingen ro, eländesdagar hava ju mött mig.

²⁸Chodzę szczerniawszy, ale nie od słoóca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

²⁸Med mörknad hud går jag, fastän ej bränd av solen; mitt i församlingen står jag upp och skriar.

²⁹Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych.

²⁹En broder har jag blivit till schakalerna, och en frände är jag vorden till strutsarna.

³⁰Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.

³⁰Min hud har svartnat och lossnat från mitt kött, benen i min kropp äro förbrända av hetta.

³¹Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.

³¹I sorgelåt är mitt harpospel förbytt, mina pipors klang i högljudd gråt.