¹(Przedniejszemu śpiewakowi na Sussanedut złota pieśó Dawidowa do nauczania;) -

¹För sångmästaren, efter »Vittnesbördets lilja»; en sång, till att inläras; av David,

²Gdy walczył przeciw Syryjczykom Nacharaim, i przeciw Syryjczykom Soby; gdy się wrócił Joab, poraziwszy Edomczyków w dolinie solnej dwanaście tysięcy.

²när han var i fejd med Aram-Naharaim och Aram-Soba, och Joab kom tillbaka och slog edoméerna i Saltdalen, tolv tusen man.

³Boże! odrzuciłeś nas, rozproszyłeś nas, i rozgniewałeś się; nawróćże się zasię do nas.

³Gud, du har förkastat och förskingrat oss, du har varit vred; upprätta oss igen.

⁴Zatrząsnąłeś był ziemią, i rozsadziłeś ją; uleczże rozpadliny jej, boć się chwieje.

⁴Du har kommit jorden att bäva och rämna; hela nu dess revor, ty den vacklar.

⁵Okazywałeś ludowi twemu przykre rzeczy, napoiłeś nas winem zawrotu.

⁵Du har låtit ditt folk se hårda ting, du har iskänkt åt oss rusande vin.

⁶Ale teraz dałeś chorągiew tym, którzy się ciebie boją, aby ją wynieśli dla prawdy twej. Sela.

⁶Men åt dem som frukta dig gav du ett baner, dit de kunde samla sig för att undfly bågen. Sela.

⁷Aby byli wybawieni umiłowani twoi; zachowajże ich prawicą twoją, a wysłuchaj mię.

⁷På det att dina vänner må varda räddade, må du giva seger med din högra hand och bönhöra oss.

⁸Bóg ci mówił w świętobliwości swojej; przeto się rozweselę, rozdzielę Sychem, i dolinę Sukkotską pomierzę.

⁸Gud har talat i sin helgedom: »Jag skall triumfera, jag skall utskifta Sikem och skall avmäta Suckots dal.

⁹Mojeć jest Galaad, mój i Manases, i Efraim moc głowy mojej; Juda zakonodawcą moim.

⁹Mitt är Gilead, och mitt är Manasse, Efraim är mitt huvuds värn, Juda min härskarstav;

¹⁰Moab miednicą do umywania mego; na Edoma wrzucę buty moje; ty, Palestyno! wykrzykaj nademną.

¹⁰Moab är mitt tvagningskärl, på Edom kastar jag min sko; höj jubelrop till min ära, du filistéernas land.»

¹¹Któż mię wprowadzi do miasta obronnego? kto mię przyprowadzi aż do Edom?

¹¹Vem skall föra mig till den fasta staden, vem leder mig till Edom?

¹²Izali nie ty, o Boże! któryś nas był odrzucił, a nie wychodziłeś, Boże! z wojskami naszemi?

¹²Har icke du, o Gud, förkastat oss, så att du ej drager ut med våra härar, o Gud?

¹³Dajże nam ratunek w utrapieniu; boć omylny ratunek ludzki.

¹³Giv oss hjälp mot ovännen; ty människors hjälp är fåfänglighet.

¹⁴W Bogu mężnie sobie poczynać będziemy, a on podepcze nieprzyjaciół naszych.

¹⁴Med Gud kunna vi göra mäktiga ting; han skall förtrampa våra ovänner.