¹Lepszy jest kęs suchego chleba a w pokoju, niżeli pełen dom nabitego bydła ze swarem.

²Sługa roztropny będzie panował nad synem, który jest ku haóbie; a między braćmi będzie dzielił dziedzictwo.

³Tygiel srebra a piec złota doświadcza; ale Pan serc dośwadcza.

⁴Zły pilnuje warg złośliwych, a kłamca słucha języka przewrotnego.

⁵Kto się naśmiewa z ubogiego, uwłacza stworzycielowi jego; a kto się raduje z upadku czyjego, nie ujdzie pomsty.

⁶Korona starców są synowie synów ich, a ozdoba synów są ojcowie ich.

⁷Nie przystoi mowa poważna głupiemu, dopieroż księciu usta kłamliwe.

⁸Jako kamieó drogi, tak bywa dar wdzięczny temu, który go bierze; do czegokolwiek zmierzy, zdarzy mu się.

⁹Kto pokrywa przestępstwo, szuka łaski; ale kto wznawia rzeczy, rozłącza przyjaciół.

¹⁰Więcej waży gromienie u roztropnego, niżeli sto plag u głupiego.

¹¹Uporny tylko złego szuka, dla tego poseł okrutny będzie naó zesłany.

¹²Lepiej jest człowiekowi spotkać się z niedźwiedzicą osierociałą, niżeli z głupim w głupstwie jego.

¹³Kto oddaje złem za dobre, nie wynijdzie złe z domu jego.

¹⁴Kto zaczyna zwadę, jest jako ten, co przekopuje wodę; przetoż niż się zwada rozsili, zaniechaj go.

¹⁵Kto usprawiedliwia niezbożnego, a winnym czyni sprawiedliwego, oba jednako są obrzydliwością Panu.

¹⁶Cóż po dostatku w ręku głupiego, ponieważ do nabycia mądrości rozumu nie ma?

¹⁷Wszelkiego czasu miłuje przyjaciel, a w ucisku stawia się jako brat.

¹⁸Człowiek głupi daje rękę, czyniąc rękojemstwo przed twarzą przyjaciela swego.

¹⁹Kto miłuje zwadę, miłuje grzech; a kto wynosi usta swe, szuka upadku.

²⁰Przewrotny w sercu nie znajduje dobrego; a kto jest przewrotnego języka, wpadnie we złe.

²¹Kto spłodził głupiego, na smutek swój spłodził go, ani się rozweseli ojciec niemądrego.

²²Serce wesołe oczerstwia jako lekarstwo; ale duch sfrasowany wysusza kości.

²³Niezbożny potajemnie dar bierze, aby podwrócił ścieszki sądu.

²⁴Na twarzy roztropnego znać mądrość; ale oczy głupiego aż na kraju ziemi.

²⁵Syn głupi żałością jest ojcu swemu, a gorzkością rodzicielce swojej.

²⁶Zaiste nie dobra, winować sprawiedliwego, albo żeby przełożeni kogo dla cnoty bić mieli.

²⁷Kto zawściąga mowy swe, jest umiejętnym; drogiego ducha jest mąż rozumny.

²⁸Gdy głupi milczy, za mądrego poczytany bywa; a który zatula wargi swoje, za rozumnego.