¹Disse eu: Guardarei os meus caminhos para não pecar com a minha língua; guardarei a minha boca com uma mordaça, enquanto o ímpio estiver diante de mim.

¹Рекох: Чуваћу се на путевима својим да не згрешим језиком својим; зауздаваћу уста своја, док је безбожник преда мном.

²Com silêncio fiquei qual um mundo; calava-me mesmo acerca do bem; mas a minha dor se agravou.

²Бејах нем и глас не пустих; ћутах и о добру. Али се туга моја подиже,

³Escandesceu-se dentro de mim o meu coração; enquanto eu meditava acendeu-se o fogo; então com a minha língua, dizendo;

³Запали се срце моје у мени, у мислима мојим разгоре се огањ; проговорих језиком својим:

⁴Faze-me conhecer, ó Senhor, o meu fim, e qual a medida dos meus dias, para que eu saiba quão frágil sou.

⁴Кажи ми, Господе, крај мој, и докле ће трајати дани моји? Да знам како сам ништа.

⁵Eis que mediste os meus dias a palmos; o tempo da minha vida é como que nada diante de ti. Na verdade, todo homem, por mais firme que esteja, é totalmente vaidade.

⁵Ево с педи дао си ми дане, и век је мој као ништа пред Тобом. Баш је ништа сваки човек жив.

⁶Na verdade, todo homem anda qual uma sombra; na verdade, em vão se inquieta, amontoa riquezas, e não sabe quem as levará.

⁶Баш ходи човек као утвара; баш се узалуд кида, сабира, а не зна коме ће допасти.

⁷Agora, pois, Senhor, que espero eu? a minha esperança está em ti.

⁷Па шта да чекам, Господе? Нада је моја у Теби.

⁸Livra-me de todas as minhas transgressões; não me faças o opróbrio do insensato.

⁸Из свега безакоња мог избави ме, не дај ме безумноме на подсмех.

⁹Emudecido estou, não abro a minha boca; pois tu és que agiste,

⁹Нем сам, нећу отворити уста својих; јер си ме Ти ударио.

¹⁰Tira de sobre mim o teu flagelo; estou desfalecido pelo golpe da tua mão.

¹⁰Олакшај ми ударац свој, силна рука Твоја уби ме.

¹¹Quando com repreensões castigas o homem por causa da iniquidade, destróis, como traça, o que ele tem de precioso; na verdade todo homem é vaidade.

¹¹Ако ћеш карати човека за преступе, расточиће се као од мољаца красота његова. Баш је ништа сваки човек.

¹²Ouve, Senhor, a minha oração, e inclina os teus ouvidos ao meu clamor; não te cales perante as minhas lágrimas, porque sou para contigo como um estranho, um peregrino como todos os meus pais.

¹²Слушај молитву моју, Господе, и чуј јаук мој. Гледајући сузе моје немој ћутати. Јер сам гост у Тебе и дошљак као и сви стари моји.

¹³Desvia de mim o teu olhar, para que eu tome alento, antes que me vá e não exista mais.

¹³Немој ме више гневно гледати, па ћу одахнути пре него отидем и више ме не буде.