1(122:1) Песнь восхождения. К Тебе возвожу очи мои, Живущий на небесах!
1Kanimo giyahat ko ang akong mga mata, Oh ikaw nga nagalingkod sa kalangitan.
2(122:2) Вот, как очи рабов обращены на руку господ их, как очи рабы – на руку госпожи ее, так очи наши – к Господу, Богу нашему, доколе Он помилует нас.
2Tan-awa, ingon nga ang mga mata sa mga alagad nanagtutok sa kamot sa ilang mga agalon, Ingon sa mga mata sa alagad nga babaye ngadto sa iyang agalon nga babaye; Mao usab ang among mga mata nagatutok kang Jehova nga among Dios, Hangtud nga siya adunay kalooy kanamo.
3(122:3) Помилуй нас, Господи, помилуй нас, ибо довольно мы насыщены презрением;
3Malooy ka kanamo, Oh Jehova, malooy ka kanamo; Kay sa hilabihan gayud napun-an kami sa pagtamay.
4(122:4) довольно насыщена душа наша поношением от надменных и уничижением от гордых.
4Ang among kalag napun-an sa hilabihan gayud Sa mga pagyubit niadtong anaa sa kasayon, Ug sa pagtamay sa mga palabilabihon.