¹И продолжал Иов возвышенную речь свою и сказал:

¹En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

²о, если бы я был, как в прежние месяцы, как в те дни, когда Бог хранил меня,

²Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

³когда светильник Его светил над головою моею, и я при свете Его ходил среди тьмы;

³Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

⁴как был я во дни молодости моей, когда милость Божия была над шатром моим,

⁴Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

⁵когда еще Вседержитель был со мною, и дети мои вокруг меня,

⁵Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

⁶когда пути мои обливались молоком, и скала источала для меня ручьи елея!

⁶Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

⁷когда я выходил к воротам города и на площади ставил седалищесвое, –

⁷Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

⁸юноши, увидев меня, прятались, а старцы вставали и стояли;

⁸De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

⁹князья удерживались от речи и персты полагали на уста свои;

⁹De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

¹⁰голос знатных умолкал, и язык их прилипал к гортани их.

¹⁰De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

¹¹Ухо, слышавшее меня, ублажало меня; око видевшее восхваляло меня,

¹¹Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

¹²потому что я спасал страдальца вопиющего и сироту беспомощного.

¹²Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

¹³Благословение погибавшего приходило на меня, и сердцу вдовы доставлял я радость.

¹³De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

¹⁴Я облекался в правду, и суд мой одевал меня, как мантия и увясло.

¹⁴Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

¹⁵Я был глазами слепому и ногами хромому;

¹⁵Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

¹⁶отцом был я для нищих и тяжбу, которой я не знал, разбирал внимательно.

¹⁶Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

¹⁷Сокрушал я беззаконному челюсти и из зубов его исторгал похищенное.

¹⁷En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

¹⁸И говорил я: в гнезде моем скончаюсь, и дни мои будут многи, как песок;

¹⁸En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

¹⁹корень мой открыт для воды, и роса ночует на ветвях моих;

¹⁹Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

²⁰слава моя не стареет, лук мой крепок в руке моей.

²⁰Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

²¹Внимали мне и ожидали, и безмолвствовали при совете моем.

²¹Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

²²После слов моих уже не рассуждали; речь моя капала на них.

²²Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

²³Ждали меня, как дождя, и, как дождю позднему, открывали уста свои.

²³Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

²⁴Бывало, улыбнусь им – они не верят; и света лица моего они не помрачали.

²⁴Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

²⁵Я назначал пути им и сидел во главе и жил как царь в кругу воинов, как утешитель плачущих.

²⁵Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.