¹Не определено ли человеку время на земле, и дни его не то же ли, что дни наемника?

¹Heeft niet de mens een strijd op de aarde, en zijn zijn dagen niet als de dagen des dagloners?

²Как раб жаждет тени, и как наемник ждет окончания работы своей,

²Gelijk de dienstknecht hijgt naar de schaduw, en gelijk de dagloner verwacht zijn werkloon;

³так я получил в удел месяцы суетные, и ночи горестные отчислены мне.

³Alzo zijn mij maanden der ijdelheid ten erve geworden, en nachten der moeite zijn mij voorbereid.

⁴Когда ложусь, то говорю: „когда-то встану?", а вечер длится, и яворочаюсь досыта до самого рассвета.

⁴Als ik te slapen lig, dan zeg ik: Wanneer zal ik opstaan, en Hij den avond afgemeten hebben? En ik word zat van woelingen tot aan den schemertijd.

⁵Тело мое одето червями и пыльными струпами; кожа моя лопается и гноится.

⁵Mijn vlees is met het gewormte en met het gruis des stofs bekleed; mijn huid is gekliefd en verachtelijk geworden.

⁶Дни мои бегут скорее челнока и кончаются без надежды.

⁶Mijn dagen zijn lichter geweest dan een weversspoel, en zijn vergaan zonder verwachting.

⁷Вспомни, что жизнь моя дуновение, что око мое не возвратится видеть доброе.

⁷Gedenk, dat mijn leven een wind is; mijn oog zal niet wederkomen, om het goede te zien.

⁸Не увидит меня око видевшего меня; очи Твои на меня, – и нет меня.

⁸Het oog desgenen, die mij nu ziet, zal mij niet zien; uw ogen zullen op mij zijn; maar ik zal niet meer zijn.

⁹Редеет облако и уходит; так нисшедший в преисподнюю не выйдет,

⁹Een wolk vergaat en vaart henen; alzo die in het graf daalt, zal niet weder opkomen.

¹⁰не возвратится более в дом свой, и место его не будет уже знать его.

¹⁰Hij zal niet meer wederkeren tot zijn huis, en zijn plaats zal hem niet meer kennen.

¹¹Не буду же я удерживать уст моих; буду говорить встеснении духа моего; буду жаловаться в горести душимоей.

¹¹Zo zal ik ook mijn mond niet wederhouden, ik zal spreken in benauwdheid mijns geestes; ik zal klagen in bitterheid mijner ziel.

¹²Разве я море или морское чудовище, что Ты поставил надо мною стражу?

¹²Ben ik dan een zee, of walvis, dat Gij om mij wachten zet?

¹³Когда подумаю: утешит меня постель моя, унесет горесть мою ложе мое,

¹³Wanneer ik zeg: Mijn bedstede zal mij vertroosten, mijn leger zal van mijn klacht wat wegnemen;

¹⁴ты страшишь меня снами и видениями пугаешь меня;

¹⁴Dan ontzet Gij mij met dromen, en door gezichten verschrikt Gij mij;

¹⁵и душа моя желает лучше прекращения дыхания, лучше смерти, нежели сбережения костей моих.

¹⁵Zodat mijn ziel de verworging kiest; den dood meer dan mijn beenderen.

¹⁶Опротивела мне жизнь. Не вечно жить мне. Отступи от меня, ибо дни мои суета.

¹⁶Ik versmaad ze, ik zal toch in der eeuwigheid niet leven; houd op van mij, want mijn dagen zijn ijdelheid.

¹⁷Что такое человек, что Ты столько ценишь его и обращаешь на него внимание Твое,

¹⁷Wat is de mens, dat Gij hem groot acht, en dat Gij Uw hart op hem zet?

¹⁸посещаешь его каждое утро, каждое мгновение испытываешь его?

¹⁸En dat Gij hem bezoekt in elken morgenstond; dat Gij hem in elken ogenblik beproeft?

¹⁹Доколе же Ты не оставишь, доколе не отойдешь от меня, доколе не дашь мне проглотить слюну мою?

¹⁹Hoe lang keert Gij U niet af van mij, en laat niet van mij af, totdat ik mijn speeksel inzwelge?

²⁰Если я согрешил, то что я сделаю Тебе, страж человеков! Зачем Ты поставил меня противником Себе, так что я стал самому себе в тягость?

²⁰Heb ik gezondigd, wat zal ik U doen, o Mensenhoeder? Waarom hebt Gij mij U tot een tegenloop gesteld, dat ik mijzelven tot een last zij?

²¹И зачем бы не простить мне греха и не снять с меня беззакония моего? ибо, вот, я лягу в прахе; завтра поищешь меня, и меня нет.

²¹En waarom vergeeft Gij niet mijn overtreding, en doet mijn ongerechtigheid niet weg? Want nu zal ik in het stof liggen; en Gij zult mij vroeg zoeken, maar ik zal niet zijn.