¹EL HOMBRE nacido de mujer, Corto de días, y harto de sinsabores:

¹ما ضعیف و ناتوان به دنیا آمده ایم و این حیات چند روزۀ ما پُر از زحمت است.

²Que sale como una flor y es cortado; Y huye como la sombra, y no permanece.

²مثل گُل می شگفد و بزودی پژمرده می شود و مانند سایه ای زودگذر و ناپایدار است.

³¿Y sobre éste abres tus ojos, Y me traes á juicio contigo?

³پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی اینقدر سخت می گیری و از او بازخواست می کنی؟

⁴¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.

⁴از یک شئی کثیف چیز پاک به دست نمی آید.

⁵Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: Tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.

⁵شمار روزها و ماههای عمرش به تو معلوم است، سرنوشت او را تو تعیین کرده ای و هیچ کسی نمی تواند آنرا تغییر بدهد.

⁶Si tú lo dejares, él dejará de ser: Entre tanto deseará, como el jornalero, su día.

⁶پس از خطای او چشم بپوش و او را بحال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه ای آسوده باشد.

⁷Porque si el árbol fuere cortado, aún queda de él esperanza; retoñecerá aún, Y sus renuevos no faltarán.

⁷برای یک درخت امیدی است که اگر قطع گردد دوباره سبز می شود و شاخهای تازه و تر دیگر بار می آورد.

⁸Si se envejeciere en la tierra su raíz, Y su tronco fuere muerto en el polvo,

⁸اگر ریشه اش در زمین کهنه شود و تنه اش در خاک فرسوده گردد،

⁹Al percibir el agua reverdecerá, Y hará copa como planta.

⁹بازهم وقتیکه آب برایش برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می زند و شگوفه می کند.

¹⁰Mas el hombre morirá, y será cortado; Y perecerá el hombre, ¿y dónde estará él?

¹⁰اما وقتی انسان می میرد فاسد می شود و از بین می رود و آنها کجا اند؟

¹¹Las aguas de la mar se fueron, Y agotóse el río, secóse.

¹¹و مثل آب بحر که تبخیر می کند و دریاها خشک می شوند،

¹²Así el hombre yace, y no se tornará á levantar: Hasta que no haya cielo no despertarán, Ni se levantarán de su sueño.

¹²انسان هم به خواب ابدی فرو می رود و تا نیست شدن آسمان ها بر نمی خیزد و کسی او را بیدار نمی کند.

¹³Oh quién me diera que me escondieses en el sepulcro, Que me encubrieras hasta apaciguarse tu ira, Que me pusieses plazo, y de mí te acordaras!

¹³ای کاش، مرا تا وقتی که غضبت فرونشیند، در زیر خاک پنهان می کردی و باز مرا در یک زمان معین دوباره بیاد می آوردی.

¹⁴Si el hombre muriere, ¿volverá á vivir? Todos los días de mi edad esperaré, Hasta que venga mi mutación.

¹⁴وقتی انسان می میرد، آیا دوباره زنده می شود؟ اما من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی ام پایان یابد و دوران شادکامی برسد.

¹⁵Aficionado á la obra de tus manos, Llamarás, y yo te responderé.

¹⁵آنوقت تو مرا می خوانی و من جواب می دهم و از دیدن این مخلوقت خوشحال می شوی.

¹⁶Pues ahora me cuentas los pasos, Y no das tregua á mi pecado.

¹⁶تو مراقب هر قدم من می باشی و گناهانم را در نظر نمی گیری.

¹⁷Tienes sellada en saco mi prevaricación, Y coacervas mi iniquidad.

¹⁷مرا از گناه پاک می سازی و خطاهایم را می پوشانی.

¹⁸Y ciertamente el monte que cae se deshace, Y las peñas son traspasadas de su lugar;

¹⁸زمانی فرا می رسد که کوهها فرو می ریزند و از بین می روند. سنگها از جای شان کنده می شوند،

¹⁹Las piedras son desgastadas con el agua impetuosa, Que se lleva el polvo de la tierra: de tal manera haces tú perecer la esperanza del hombre.

¹⁹آب سنگها را می ساید و سیلابها خاک زمین را می شوید و به همین ترتیب، تمام امیدهای انسان را نقش بر آب می سازی.

²⁰Para siempre serás más fuerte que él, y él se va; Demudarás su rostro, y enviaráslo.

²⁰تو بر او غالب می شوی، چهره اش را با پردۀ مرگ می پوشانی و او را برای ابد از بین می بری.

²¹Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; O serán humillados, y no entenderá de ellos.

²¹اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی اطلاع می مانند.او فقط درد خود را احساس می کند و برای خود ماتم می گیرد.»

²²Mas su carne sobre él se dolerá, Y entristecerse ha en él su alma.

²²او فقط درد خود را احساس می کند و برای خود ماتم می گیرد.»