¹EL HOMBRE nacido de mujer, Corto de días, y harto de sinsabores:

¹Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

²Que sale como una flor y es cortado; Y huye como la sombra, y no permanece.

²Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

³¿Y sobre éste abres tus ojos, Y me traes á juicio contigo?

³Kaj kontraux tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al jugxo kun Vi!

⁴¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.

⁴CXu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

⁵Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: Tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.

⁵Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas cxe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

⁶Si tú lo dejares, él dejará de ser: Entre tanto deseará, como el jornalero, su día.

⁶Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, GXis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

⁷Porque si el árbol fuere cortado, aún queda de él esperanza; retoñecerá aún, Y sus renuevos no faltarán.

⁷Arbo havas esperon, se gxi estas dehakita, ke gxi denove sxangxigxos, Kaj gxi ne cxesos kreskigi brancxojn.

⁸Si se envejeciere en la tierra su raíz, Y su tronco fuere muerto en el polvo,

⁸Se gxia radiko maljunigxis en la tero, Kaj gxia trunko mortas en polvo,

⁹Al percibir el agua reverdecerá, Y hará copa como planta.

⁹Tamen, eksentinte la odoron de akvo, gxi denove verdigxas, Kaj kreskas plue, kvazaux jxus plantita.

¹⁰Mas el hombre morirá, y será cortado; Y perecerá el hombre, ¿y dónde estará él?

¹⁰Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finigxis, kie li estas?

¹¹Las aguas de la mar se fueron, Y agotóse el río, secóse.

¹¹Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elcxerpigxas kaj elsekigxas:

¹²Así el hombre yace, y no se tornará á levantar: Hasta que no haya cielo no despertarán, Ni se levantarán de su sueño.

¹²Tiel homo kusxigxas, kaj ne plu levigxas; Tiel longe, kiel la cxielo ekzistas, ili ne plu vekigxos, Nek revigligxos el sia dormado.

¹³Oh quién me diera que me escondieses en el sepulcro, Que me encubrieras hasta apaciguarse tu ira, Que me pusieses plazo, y de mí te acordaras!

¹³Ho, se Vi kasxus min en SXeol, Se Vi kasxus min gxis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

¹⁴Si el hombre muriere, ¿volverá á vivir? Todos los días de mi edad esperaré, Hasta que venga mi mutación.

¹⁴Kiam homo mortas, cxu li poste povas revivigxi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, GXi venos mia forsxangxo.

¹⁵Aficionado á la obra de tus manos, Llamarás, y yo te responderé.

¹⁵Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritajxon de Viaj manoj.

¹⁶Pues ahora me cuentas los pasos, Y no das tregua á mi pecado.

¹⁶Nun Vi kalkulas miajn pasxojn; Ne konservu mian pekon;

¹⁷Tienes sellada en saco mi prevaricación, Y coacervas mi iniquidad.

¹⁷Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

¹⁸Y ciertamente el monte que cae se deshace, Y las peñas son traspasadas de su lugar;

¹⁸Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forsxovigxas de sia loko;

¹⁹Las piedras son desgastadas con el agua impetuosa, Que se lleva el polvo de la tierra: de tal manera haces tú perecer la esperanza del hombre.

¹⁹SXtonojn forlavas la akvo, Kaj gxia disversxigxo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

²⁰Para siempre serás más fuerte que él, y él se va; Demudarás su rostro, y enviaráslo.

²⁰Vi premas lin gxis fino, kaj li foriras; Li sxangxas sian vizagxon, kaj Vi forigas lin.

²¹Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; O serán humillados, y no entenderá de ellos.

²¹Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

²²Mas su carne sobre él se dolerá, Y entristecerse ha en él su alma.

²²Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.