¹Y RESPONDIO Eliphaz el Temanita, y dijo:

¹Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

²Si probáremos á hablarte, serte ha molesto; Mas ¿quién podrá detener las palabras?

²Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

³He aquí, tú enseñabas á muchos, Y las manos flacas corroborabas;

³Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortigxintajn vi refortigis;

⁴Al que vacilaba, enderezaban tus palabras, Y esforzabas las rodillas que decaían.

⁴Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksigxantajn genuojn vi fortigis;

⁵Mas ahora que el mal sobre ti ha venido, te es duro; Y cuando ha llegado hasta ti, te turbas.

⁵Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; GXi ektusxis vin, kaj vi ektimis.

⁶¿Es este tu temor, tu confianza, Tu esperanza, y la perfección de tus caminos?

⁶CXu ne via timo antaux Dio estas via konsolo? CXu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

⁷Recapacita ahora, ¿quién que fuera inocente se perdiera? Y ¿en dónde los rectos fueron cortados?

⁷Rememoru do, cxu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

⁸Como yo he visto, los que aran iniquidad Y siembran injuria, la siegan.

⁸Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

⁹Perecen por el aliento de Dios, Y por el espíritu de su furor son consumidos.

⁹De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

¹⁰El bramido del león, y la voz del león, Y los dientes de los leoncillos son quebrantados.

¹⁰La kriado de leono kaj la vocxo de leopardo silentigxis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompigxis;

¹¹El león viejo perece por falta de presa, Y los hijos del león son esparcidos.

¹¹Leono pereis pro manko de mangxajxo, Kaj idoj de leonino diskuris.

¹²El negocio también me era á mí oculto; Mas mi oído ha percibido algo de ello.

¹²Kaj al mi kasxe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de gxi.

¹³En imaginaciones de visiones nocturnas, Cuando el sueño cae sobre los hombres,

¹³Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

¹⁴Sobrevínome un espanto y un temblor, Que estremeció todos mis huesos:

¹⁴Atakis min teruro kaj tremo, Kaj cxiuj miaj ostoj eksentis timon.

¹⁵Y un espíritu pasó por delante de mí, Que hizo se erizara el pelo de mi carne.

¹⁵Kaj spirito traflugis antaux mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidigxis.

¹⁶Paróse un fantasma delante de mis ojos, Cuyo rostro yo no conocí, Y quedo, oí que decía:

¹⁶Staris bildo antaux miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni gxian aspekton; Estis silento, kaj mi ekauxdis vocxon, dirantan:

¹⁷¿Si será el hombre más justo que Dios? ¿Si será el varón más limpio que el que lo hizo?

¹⁷CXu homo estas pli justa ol Dio? CXu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

¹⁸He aquí que en sus siervos no confía, Y notó necedad en sus ángeles

¹⁸Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn angxelojn Li trovas mallauxdindaj:

¹⁹Cuánto más en los que habitan en casas de lodo, Cuyo fundamento está en el polvo, Y que serán quebrantados de la polilla!

¹⁹Des pli koncerne tiujn, Kiuj logxas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formangxas vermoj.

²⁰De la mañana á la tarde son quebrantados, Y se pierden para siempre, sin haber quien lo considere.

²⁰De la mateno gxis la vespero ili disfalas, Pereas por cxiam, kaj neniu tion atentas.

²¹¿Su hermosura, no se pierde con ellos mismos? Mueren, y sin sabiduría.

²¹La fadeno de ilia vivo estas distrancxita; Ili mortas, kaj ne en sagxeco.