¹CIERTAMENTE tiempo limitado tiene el hombre sobre la tierra, Y sus días son como los días del jornalero.

¹Ni li vojna služba človekovo življenje na zemlji in dnevi njegovi enaki dnevom najemnikovim?

²Como el siervo anhela la sombra, Y como el jornalero espera el reposo de su trabajo:

²Kakor si suženj želi sence in kakor najemnik pričakuje mezde:

³Así poseo yo meses de vanidad, Y noches de trabajo me dieron por cuenta.

³tako sem dobil v delež mesece ničemurnosti in trudapolne noči so mi odmenjene.

⁴Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, Y estoy harto de devaneos hasta el alba.

⁴Kadar ležem, pravim: Kdaj vstanem? A večer se vleče prepočasno in dosita mi je premetavanja po postelji do svita.

⁵Mi carne está vestida de gusanos, y de costras de polvo; Mi piel hendida y abominable.

⁵Moje meso je oblečeno s črvadjo in prašno skorjo, koža se mi grbanči in iznova prepušča gnoj.

⁶Y mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.

⁶Dnevi moji so hitrejši nego tkalčev čolnek in minevajo brez nade.

⁷Acuérdate que mi vida es viento, Y que mis ojos no volverán á ver el bien.

⁷Pomni, da je življenje moje sapa! Ne bo zopet sreče gledalo moje oko.

⁸Los ojos de los que me ven, no me verán más: Tus ojos sobre mí, y dejaré de ser.

⁸Ne bo me gledalo oko tistega, ki me vidi; obrneš li oči svoje vame, ne bo me več!

⁹La nube se consume, y se va: Así el que desciende al sepulcro no subirá;

⁹Kakor oblak gine in izgine, tako ne pride več gori, kdor stopi v šeol [T. j. kraj, kjer bivajo duše mrtvih, država smrti, smrtno kraljestvo.];

¹⁰No tornará más á su casa, Ni su lugar le conocerá más.

¹⁰ne vrne se več v hišo svojo, ne pozna ga več kraj njegov.

¹¹Por tanto yo no reprimiré mi boca; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y quejaréme con la amargura de mi alma.

¹¹Zato ne morem tudi jaz braniti ustom svojim, govoril bom v duha svojega stiski, žaloval v duše svoje bridkosti.

¹²¿Soy yo la mar, ó ballena, Que me pongas guarda?

¹²Sem li mar morje ali pošast morska, da si postavil stražo zoper mene?

¹³Cuando digo: Mi cama me consolará, Mi cama atenuará mis quejas;

¹³Kadar si rečem: Postelja moja me potolaži, ležišče moje mi pomore trpeti žalovanje:

¹⁴Entonces me quebrantarás con sueños, Y me turbarás con visiones.

¹⁴tedaj me strašiš s sanjami in s prikaznimi me spravljaš v trepet,

¹⁵Y así mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, Y quiso la muerte más que mis huesos.

¹⁵da voli duša moja zadušenje in bi rajši bil mrtev nego suho okostje.

¹⁶Aburríme: no he de vivir yo para siempre; Déjáme, pues que mis días son vanidad.

¹⁶Zamrzelo mi je življenje – ne hotel bi živeti vekomaj. Odnehaj! kajti kakor sapa so dnevi moji.

¹⁷¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, Y que pongas sobre él tu corazón,

¹⁷Kaj je človek, da ga toliko ceniš in da ga imaš v mislih

¹⁸Y lo visites todas las mañanas, Y todos los momentos lo pruebes?

¹⁸in ga vsako jutro obiskuješ in vsak hip izkušaš?

¹⁹¿Hasta cuándo no me dejarás, Ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

¹⁹Kako dolgo se ne ozreš stran od mene, ne odnehaš, da požrem svojo slino?

²⁰Pequé, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario á ti, Y que á mí mismo sea pesado?

²⁰Ako sem grešil, kaj morem storiti tebi, o opazovalec ljudi! Zakaj si me postavil za cilj svojim pšicam, da sem postal breme samemu sebi?Zakaj ne odpustiš prestopka mojega in ne odpraviš krivice moje? Kajti sedaj ležem v prah, in če me boš iskal jutri, me ne bode.

²¹¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, Y si me buscares de mañana, ya no seré.

²¹Zakaj ne odpustiš prestopka mojega in ne odpraviš krivice moje? Kajti sedaj ležem v prah, in če me boš iskal jutri, me ne bode.