¹ESTA mi alma aburrida de mi vida: Daré yo suelta á mi queja sobre mí, Hablaré con amargura de mi alma.

¹"Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

²Diré á Dios: no me condenes; Hazme entender por qué pleiteas conmigo.

²Do t'i them Perëndisë: "Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

³¿Parécete bien que oprimas, Que deseches la obra de tus manos, Y que resplandezcas sobre el consejo de los impíos?

³A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

⁴¿Tienes tú ojos de carne? ¿Ves tú como ve el hombre?

⁴A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

⁵¿Son tus días como los días del hombre, O tus años como los tiempos humanos,

⁵A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

⁶Para que inquieras mi iniquidad, Y busques mi pecado,

⁶sepse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

⁷Sobre saber tú que no soy impío, Y que no hay quien de tu mano libre?

⁷megjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

⁸Tus manos me formaron y me compusieron Todo en contorno: ¿y así me deshaces?

⁸Duart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

⁹Acuérdate ahora que como á lodo me diste forma: ¿Y en polvo me has de tornar?

⁹Mbaj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

¹⁰¿No me fundiste como leche, Y como un queso me cuajaste?

¹⁰A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

¹¹Vestísteme de piel y carne, Y cubrísteme de huesos y nervios.

¹¹Ti më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

¹²Vida y misericordia me concediste, Y tu visitación guardó mi espíritu.

¹²Më ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

¹³Y estas cosas tienes guardadas en tu corazón; Yo sé que esto está cerca de ti.

¹³por këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

¹⁴Si pequé, tú me has observado, Y no me limpias de mi iniquidad.

¹⁴Në qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

¹⁵Si fuere malo, ­ay de mí! Y si fuere justo, no levantaré mi cabeza, Estando harto de deshonra, Y de verme afligido.

¹⁵Në qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

¹⁶Y subirá de punto, pues me cazas como á león, Y tornas á hacer en mí maravillas.

¹⁶Në rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

¹⁷Renuevas contra mí tus plagas, Y aumentas conmigo tu furor, Remudándose sobre mí ejércitos.

¹⁷Ti i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

¹⁸¿Por qué me sacaste de la matriz? Habría yo espirado, y no me vieran ojos.

¹⁸Pse, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

¹⁹Fuera, como si nunca hubiera sido, Llevado desde el vientre á la sepultura.

¹⁹Do të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

²⁰¿No son mis días poca cosa? Cesa pues, y déjame, para que me conforte un poco.

²⁰A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

²¹Antes que vaya para no volver, A la tierra de tinieblas y de sombra de muerte;

²¹para se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

²²Tierra de oscuridad, lóbrega Como sombra de muerte, sin orden, Y que aparece como la oscuridad misma.

²²të vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira".