1EL HOMBRE nacido de mujer, Corto de días, y harto de sinsabores:
1"Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.
2Que sale como una flor y es cortado; Y huye como la sombra, y no permanece.
2Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.
3¿Y sobre éste abres tus ojos, Y me traes á juicio contigo?
3Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.
4¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.
4Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.
5Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: Tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.
5Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t'i kapërcejë.
6Si tú lo dejares, él dejará de ser: Entre tanto deseará, como el jornalero, su día.
6Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.
7Porque si el árbol fuere cortado, aún queda de él esperanza; retoñecerá aún, Y sus renuevos no faltarán.
7Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.
8Si se envejeciere en la tierra su raíz, Y su tronco fuere muerto en el polvo,
8Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,
9Al percibir el agua reverdecerá, Y hará copa como planta.
9me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.
10Mas el hombre morirá, y será cortado; Y perecerá el hombre, ¿y dónde estará él?
10Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?
11Las aguas de la mar se fueron, Y agotóse el río, secóse.
11Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,
12Así el hombre yace, y no se tornará á levantar: Hasta que no haya cielo no despertarán, Ni se levantarán de su sueño.
12por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.
13Oh quién me diera que me escondieses en el sepulcro, Que me encubrieras hasta apaciguarse tu ira, Que me pusieses plazo, y de mí te acordaras!
13Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje!
14Si el hombre muriere, ¿volverá á vivir? Todos los días de mi edad esperaré, Hasta que venga mi mutación.
14Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.
15Aficionado á la obra de tus manos, Llamarás, y yo te responderé.
15Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.
16Pues ahora me cuentas los pasos, Y no das tregua á mi pecado.
16Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;
17Tienes sellada en saco mi prevaricación, Y coacervas mi iniquidad.
17do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.
18Y ciertamente el monte que cae se deshace, Y las peñas son traspasadas de su lugar;
18Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,
19Las piedras son desgastadas con el agua impetuosa, Que se lleva el polvo de la tierra: de tal manera haces tú perecer la esperanza del hombre.
19ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.
20Para siempre serás más fuerte que él, y él se va; Demudarás su rostro, y enviaráslo.
20Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.
21Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; O serán humillados, y no entenderá de ellos.
21Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.
22Mas su carne sobre él se dolerá, Y entristecerse ha en él su alma.
22Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.