Zarma

Spanish: Reina Valera (1909)

Job

29

1 Ayuba ye ka nga misa sambu ka ne:
1Y VOLVIO Job á tomar su propósito, y dijo:
2 «Doŋ d'ay go mate kaŋ ay go waato, handu bandey ra! Sanda jirbey kaŋ ra Irikoy go ga haggoy d'ay,
2Quién me tornase como en los meses pasados, Como en los días que Dios me guardaba,
3 Saaya kaŋ cine a fitilla ga kaari ay boŋ, A kaaro ra mo no ay ga dira kubay ra.
3Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, A la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;
4 Doŋ day ya ye ka te mate kaŋ cine ay go waato kaŋ ay ya sahãkooni no, Waato kaŋ Irikoy corotara g'ay nangora batu!
4Como fué en los días de mi mocedad, Cuando el secreto de Dios estaba en mi tienda;
5 Saaya din ra Hina-Kulu-Koyo go ay banda jina, Ay izey mo go g'ay windi.
5Cuando aún el Omnipotente estaba conmigo, Y mis hijos alrededor de mi;
6 Saaya din cine i g'ay ce taamey nyun nda haw ji, Tondi mo go ga ji dooru ay se danga gooru cine.
6Cuando lavaba yo mis caminos con manteca, Y la piedra me derramaba ríos de aceite!
7 Saaya din cine, kaŋ ay ga fatta ka koy gallu meyo gaa, Ay g'ay nangora soola batama windanta ra,
7Cuando salía á la puerta á juicio, Y en la plaza hacía preparar mi asiento,
8 Arwasey ga di ay, i ga tugu, Dottijey mo ga tun ka kay.
8Los mozos me veían, y se escondían; Y los viejos se levantaban, y estaban en pie;
9 Mayraykoyey na sanney naŋ, I na kambe dake ngey meyey gaa ka dangay siw!
9Los príncipes detenían sus palabras, Ponían la mano sobre su boca;
10 Boro beerey jindey dangay, I deeney naagu i daaney gaa.
10La voz de los principales se ocultaba, Y su lengua se pegaba á su paladar:
11 Waato, hanga kaŋ maa ay se g'ay sifa, Saaya kaŋ mo di ay mo, a g'ay seeda.
11Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, Y los ojos que me veían, me daban testimonio:
12 Zama ay na alfukaaru kaŋ hẽ faaba, Nga nda alatuumi mo kaŋ sinda gaako.
12Porque libraba al pobre que gritaba, Y al huérfano que carecía de ayudador.
13 Boro kaŋ go buuyaŋ me gaa albarka zumbu ay gaa. Ay na wayboro kaŋ kurnye bu bine daŋ a ma doon farhã sabbay se.
13La bendición del que se iba á perder venía sobre mí; Y al corazón de la viuda daba alegría.
14 Ay na adilitaray daŋ, a ciya ay se bankaaray. Ay cimo go sanda kwaay, boŋtobay mo no.
14Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto; Y mi toca era juicio.
15 Ay ciya danaw se mo, Ay ya ce no simbarko se.
15Yo era ojos al ciego, Y pies al cojo.
16 Ay ya baaba no alfukaaru se. Boro kaŋ ay s'a kalima bay mo, ay n'a fintal.
16A los menesterosos era padre; Y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia:
17 Ay na boro laaley hinjey ceeri-ceeri, K'a duure hamay ka kaa a hinjey game ra.
17Y quebraba los colmillos del inicuo, Y de sus dientes hacía soltar la presa.
18 Gaa mo ay ne: ‹Ay ga bu ay fito ra, Ay ga naŋ ay jirbey ma baa sanda taasi cine.›
18Y decía yo: En mi nido moriré, Y como arena multiplicaré días.
19 Ay kaajo mo salle ka guna naŋ kaŋ hari go, Harandaŋ mo go ay kambey boŋ cino kulu.
19Mi raíz estaba abierta junto á las aguas, Y en mis ramas permanecía el rocío.
20 Darza taji no ay se waati kulu, Ay birawo mo go ga tajandi ay kambe ra.
20Mi honra se renovaba en mí, Y mi arco se corroboraba en mi mano.
21 Ay se no borey doona ka hanga jeeri, I goono g'ay batu. I dangay siw, k'ay saawara hangan.
21Oíanme, y esperaban; Y callaban á mi consejo.
22 Ay salaŋ ka ban yaŋ banda boro cindey kulu si ye ka salaŋ, Ay sanney ga dooru i boŋ.
22Tras mi palabra no replicaban, Y mi razón destilaba sobre ellos.
23 I n'ay batu sanda mate kaŋ boro ga beene hari batu, I na ngey me fiti danga heemar hari sabbay se.
23Y esperábanme como á la lluvia, Y abrían su boca como á la lluvia tardía.
24 Ay na mumusu taŋ i se saaya kaŋ cine i go sikka ra, I mana ay moyduma kaaro ye hay fo kayna bo.
24Si me reía con ellos, no lo creían: Y no abatían la luz de mi rostro.
25 Ay na fondo suuban i se, ay go jine boro goray ra. Wongu marga ra ay goro sanda bonkooni, Sanda boro kaŋ ga bine saraykoyey yaamar cine.
25Calificaba yo el camino de ellos, y sentábame en cabecera; Y moraba como rey en el ejército, Como el que consuela llorosos.