¹Kung paano ang niebe sa taginit, at kung paano ang ulan sa pagaani, gayon ang karangalan ay hindi nababagay sa mangmang.

¹As snow in summer, and as rain in harvest, So honour [is] not comely for a fool.

²Kung paano ang maya sa kaniyang paggagala, kung paano ang langaylangayan sa kaniyang paglipad, gayon ang sumpa na walang kadahilanan ay hindi tumatalab.

²As a bird by wandering, as a swallow by flying, So reviling without cause doth not come.

³Ang paghagupit ay sa kabayo, ang paningkaw ay sa asno, at ang pamalo ay sa likod ng mga mangmang.

³A whip is for a horse, a bridle for an ass, And a rod for the back of fools.

⁴Huwag mong sagutin ang mangmang ng ayon sa kaniyang kamangmangan, baka ikaw man ay maging gaya rin niya.

⁴Answer not a fool according to his folly, Lest thou be like to him — even thou.

⁵Sagutin mo ang mangmang ayon sa kaniyang kamangmangan, baka siya'y maging pantas sa ganang kaniya.

⁵Answer a fool according to his folly, Lest he be wise in his own eyes.

⁶Siyang nagsusugo ng pasugo sa pamamagitan ng kamay ng mangmang naghihiwalay ng kaniyang mga paa, at umiinom sa kasiraan.

⁶He is cutting off feet, he is drinking injury, Who is sending things by the hand of a fool.

⁷Ang mga hita ng pilay ay nabibitin: gayon ang talinghaga sa bibig ng mga mangmang.

⁷Weak have been the two legs of the lame, And a parable in the mouth of fools.

⁸Kung paano ang isa'y nagbabalot ng isang bato sa isang lambanog, gayon ang nagbibigay ng karangalan sa mangmang.

⁸As one who is binding a stone in a sling, So [is] he who is giving honour to a fool.

⁹Kung paano ang tinik na tumutusok sa kamay ng lango, gayon ang talinghaga sa bibig ng mga mangmang.

⁹A thorn hath gone up into the hand of a drunkard, And a parable in the mouth of fools.

¹⁰Kung paano ang mamamana sumusugat sa lahat, gayon ang umupa sa mangmang at umuupa sa pagayongayon.

¹⁰Great [is] the Former of all, And He is rewarding a fool, And is rewarding transgressors.

¹¹Kung paano ang aso na bumabalik sa kaniyang suka, gayon ang mangmang na umuulit ng kaniyang kamangmangan.

¹¹As a dog hath returned to its vomit, A fool is repeating his folly.

¹²Nakikita mo ba ang taong pantas sa ganang kaniyang sarili. May higit na pagasa sa mangmang kay sa kaniya.

¹²Thou hast seen a man wise in his own eyes, More hope of a fool than of him!

¹³Sinabi ng tamad, may leon sa daan; isang leon ay nasa mga lansangan.

¹³The slothful hath said, `A lion [is] in the way, A lion [is] in the broad places.`

¹⁴Kung paano ang pintuan ay pumipihit sa kaniyang bisagra, gayon ang tamad sa kaniyang higaan.

¹⁴The door turneth round on its hinge, And the slothful on his bed.

¹⁵Idinadampot ng tamad ang kaniyang kamay sa pinggan; napapagod siyang dalhin uli sa kaniyang bibig.

¹⁵The slothful hath hid his hand in a dish, He is weary of bringing it back to his mouth.

¹⁶Ang tamad ay lalong pantas sa ganang kaniyang sarili kay sa pitong tao na makapagbibigay katuwiran.

¹⁶Wiser [is] the slothful in his own eyes, Than seven [men] returning a reason.

¹⁷Ang nagdaraan, at nakikialam sa pagaaway na hindi ukol sa kaniya, ay gaya ng humahawak ng aso sa mga tainga.

¹⁷Laying hold on the ears of a dog, [Is] a passer-by making himself wrath for strife not his own.

¹⁸Kung paano ang taong ulol na naghahagis ng mga dupong na apoy, mga pana, at kamatayan;

¹⁸As [one] pretending to be feeble, Who is casting sparks, arrows, and death,

¹⁹Gayon ang tao na nagdadaya sa kaniyang kapuwa, at nagsasabi, hindi ko ba ginagawa sa paglilibang?

¹⁹So hath a man deceived his neighbour, And hath said, `Am not I playing?`

²⁰Sapagka't sa kakulangan ng gatong ay namamatay ang apoy: at kung saan walang mapaghatid-dumapit ay tumitigil ang pagkakaalit.

²⁰Without wood is fire going out, And without a tale-bearer, contention ceaseth,

²¹Kung paano ang mga uling sa mga baga, at ang kahoy sa apoy; gayon ang taong madaldal na nagpapaningas ng pagkakaalit.

²¹Coal to burning coals, and wood to fire, And a man of contentions to kindle strife.

²²Ang mga salita ng mapaghatid-dumapit ay parang mga masarap na subo, at nagsisibaba sa mga pinakaloob na bahagi ng tiyan.

²²The words of a tale-bearer [are] as self-inflicted wounds, And they have gone down [to] the inner parts of the heart.

²³Mga mapusok na labi at masamang puso ay parang sisidlang-lupa na nababalot ng dumi ng pilak.

²³Silver of dross spread over potsherd, [Are] burning lips and an evil heart.

²⁴Ang nagtatanim ay nagpapakunwari ng kaniyang mga labi, nguni't siya'y naglalagay ng pagdaraya sa loob niya:

²⁴By his lips doth a hater dissemble, And in his heart he placeth deceit,

²⁵Pagka siya'y nagsasalitang mainam, huwag mo siyang paniwalaan; sapagka't may pitong karumaldumal sa kaniyang puso:

²⁵When his voice is gracious trust not in him, For seven abominations [are] in his heart.

²⁶Bagaman ang kaniyang pagtatanim ay magtakip ng karayaan, at ang kaniyang kasamaan ay lubos na makikilala sa harap ng kapisanan.

²⁶Hatred is covered by deceit, Revealed is its wickedness in an assembly.

²⁷Ang humuhukay ng lungaw ay mabubuwal doon: at siyang nagpapagulong ng bato, ay babalikan nito siya.

²⁷Whoso is digging a pit falleth into it, And the roller of a stone, to him it turneth.

²⁸Ang sinungaling na dila ay nagtatanim sa mga sinaktan niya; at ang bibig ng kunwang mapagpuri ay gumagawa ng kapahamakan.

²⁸A lying tongue hateth its bruised ones, And a flattering mouth worketh an overthrow!