1Wala bang kapanahunan ng kaguluhan ang tao sa ibabaw ng lupa? At hindi ba ang kaniyang mga kaarawan ay gaya ng mga kaarawan ng nagpapaupa?
1أليس جهاد للانسان على الارض وكايام الاجير ايامه.
2Na gaya ng alipin na ninanasang mainam ang lilim, at gaya ng nagpapaupa na tumitingin sa kaniyang mga kaupahan:
2كما يتشوّق العبد الى الظل وكما يترجّى الاجير اجرته
3Gayon ako pinapagdaan ng mga buwan na walang kabuluhan at mga gabing nakaiinip ang itinakda sa akin.
3هكذا تعين لي اشهر سوء وليالي شقاء قسمت لي.
4Pag ako'y nahihiga, aking sinasabi, kailan ako babangon at nakadaan na ang gabi? At ako'y puspos ng pagkabalisa hanggang sa pagbubukang liwayway ng araw.
4اذا اضطجعت اقول متى اقوم. الليل يطول واشبع قلقا حتى الصبح.
5Ang aking laman ay nabibihisan ng mga uod at ng libag na alabok; ang aking balat ay namamaga at putok putok.
5لبس لحمي الدود مع مدر التراب. جلدي كرش وساخ.
6Ang aking mga kaarawan ay matulin kay sa panghabi ng manghahabi, at nagugugol na walang pagasa.
6ايامي اسرع من الوشيعة وتنتهي بغير رجاء
7Oh alalahanin mo na ang aking buhay ay hinga: Ang aking mata ay hindi na makakakita pa ng mabuti.
7اذكر ان حياتي انما هي ريح وعيني لا تعود ترى خيرا.
8Ang matang tumingin sa akin ay hindi na ako mamamasdan: ang iyong mga mata ay sasa akin, nguni't wala na ako.
8لا تراني عين ناظري. عيناك عليّ ولست انا.
9Kung paanong ang ulap ay napapawi at nawawala, gayon siyang bumababa sa Sheol ay hindi na aahon pa.
9السحاب يضمحل ويزول. هكذا الذي ينزل الى الهاوية لا يصعد.
10Siya'y hindi na babalik pa sa kaniyang bahay, ni malalaman pa man niya ang kaniyang dako.
10لا يرجع بعد الى بيته ولا يعرفه مكانه بعد.
11Kaya't hindi ko pipigilin ang aking bibig; ako'y magsasalita sa kadalamhatian ng aking diwa; ako'y dadaing sa kahirapan ng aking kaluluwa.
11انا ايضا لا امنع فمي. اتكلم بضيق روحي. اشكو بمرارة نفسي.
12Ako ba'y isang dagat, o isang malaking hayop dagat, na pinababantayan mo ako sa isang bantay?
12أبحر انا ام تنين حتى جعلت عليّ حارسا.
13Pag aking sinasabi, Aaliwin ako ng aking higaan, papayapain ng aking unan ang aking karamdaman;
13ان قلت فراشي يعزيني مضجعي ينزع كربتي
14Kung magkagayo'y pinupukaw mo ako ng mga panaginip, at pinangingilabot mo ako sa mga pangitain:
14تريعني بالاحلام وترهبني برؤى
15Na anopa't pinipili ng aking kaluluwa ang pagkainis, at ang kamatayan kay sa aking mga butong ito.
15فاختارت نفسي الخنق الموت على عظامي هذه.
16Aking kinayayamutan ang aking buhay; di ko na ibig mabuhay magpakailan man: bayaan akong magisa; sapagka't ang aking mga kaarawan ay walang kabuluhan.
16قد ذبت. لا الى الابد احيا. كف عني لان ايامي نفخة.
17Ano ang tao, na iyong palalakhin siya, at iyong ilalagak ang iyong puso sa kaniya,
17ما هو الانسان حتى تعتبره وحتى تضع عليه قلبك
18At iyong dadalawin siya tuwing umaga, at susubukin siya sa tuwi-tuwina?
18وتتعهّده كل صباح وكل لحظة تمتحنه.
19Hanggang kailan di mo ako iiwan, ni babayaan man hanggang sa aking lunukin ang aking laway?
19حتى متى لا تلتفت عني ولا ترخيني ريثما ابلع ريقي.
20Kung ako'y nagkasala, ano ang aking magagawa sa iyo, Oh ikaw na bantay sa mga tao? Bakit mo nga inilalagay akong pinakatanda sa iyo. Na anopa't ako'y isang pasan sa aking sarili?
20أأخطأت. ماذا افعل لك يا رقيب الناس. لماذا جعلتني عاثورا لنفسك حتى اكون على نفسي حملا.
21At bakit hindi mo ipinatatawad ang aking pagsalangsang, at inaalis ang aking kasamaan? Sapagka't ngayo'y mahihiga ako sa alabok; at ako'y hahanapin mong mainam, nguni't wala na ako.
21ولماذا لا تغفر ذنبي ولا تزيل اثمي لاني الآن اضطجع في التراب. تطلبني فلا اكون