¹Anak ko, pakinggan mo ang aking karunungan; ikiling mo ang iyong pakinig sa aking unawa:

¹Mærk dig, min Søn, min Visdom, bøj til min Indsigt dit Øre,

²Upang makapagingat ka ng kabaitan, at upang ang iyong mga labi ay makapagingat ng kaalaman.

²at Kløgt må våge øver dig, Læbernes kundskab vare på dig.

³Sapagka't ang mga labi ng masamang babae ay tumutulo ng pulot, at ang kaniyang bibig ay madulas kay sa langis:

³Thi af Honning drypper den fremmedes Læber, glattere end Olie er hendes Gane;

⁴Nguni't ang kaniyang huling wakas ay mapait kay sa ahenho, matalas na parang tabak na may talim sa magkabila.

⁴men til sidst er hun besk som Malurt, hvas som tveægget Sværd;

⁵Ang kaniyang mga paa ay nagsisibaba sa kamatayan; ang kaniyang mga hakbang ay nagsisihawak sa Sheol;

⁵hendes Fødder styrer nedad mod Døden, til Dødsriget stunder hendes Fjed;

⁶Na anopa't hindi niya nasusumpungan ang kapanatagan ng landas ng buhay; ang kaniyang mga lakad ay hindi panatag, at hindi niya nalalaman.

⁶hun følger ej Livets Vej, hendes Spor er bugtet, hun ved det ikke.

⁷Ngayon nga, mga anak ko, dinggin ninyo ako, at huwag kayong magsihiwalay sa mga salita ng aking bibig.

⁷Hør mig da nu, min Søn, vig ikke fra min Munds Ord!

⁸Ilayo mo ang iyong lakad sa kaniya, at huwag kang lumapit sa pintuan ng kaniyang bahay:

⁸Lad din Vej være langt fra hende, kom ej hendes Husdør nær,

⁹Baka mo ibigay ang iyong karangalan sa iba, at ang iyong mga taon sa mga mabagsik:

⁹at du ikke må give andre din Ære, en grusom Mand dine År.

¹⁰Baka ang mga di kilalang babae ay mapuno ng iyong kalakasan; at ang iyong mga pinagpagalan ay mapasa bahay ng kaapid;

¹⁰at ikke dit Gods skal mætte fremmede, din Vinding ende i Andenmands Hus,

¹¹At ikaw ay manangis sa iyong huling wakas, pagka ang iyong laman at ang iyong katawan ay natunaw,

¹¹så du gribes af Anger til sidst, når dit Kød og Huld svinder hen,

¹²At iyong sabihin, bakit ko kinayamutan ang turo, at hinamak ng aking puso ang saway:

¹²og du siger: "Ak, at jeg hadede Tugt, at mit Hjerte lod hånt om Revselse,

¹³Ni hindi ko man sinunod ang tinig ng aking mga tagapagturo, O ikiling ko man ang aking pakinig sa kanila na mga nagturo sa akin!

¹³så jeg ikke lød mine Læreres Røst, ej bøjed mit Øre til dem, som lærte mig!

¹⁴Ako'y malapit sa lahat ng kasamaan sa gitna ng kapisanan at ng kapulungan.

¹⁴Nær var jeg kommet i alskens Ulykke midt i Forsamling og Menighed!"

¹⁵Uminom ka ng tubig sa iyong sariling tipunan ng tubig, at sa nagsisiagos na tubig sa iyong sariling balon.

¹⁵Drik Vand af din egen Cisterne og rindende Vand af din Brønd;

¹⁶Mananabog ba ang iyong mga bukal sa kaluwangan, at mga agos ng tubig sa mga lansangan?

¹⁶lad ej dine Kilder flyde på Gaden, ej dine Bække på Torvene!

¹⁷Maging iyong magisa, at huwag sa di kilala na kasama mo.

¹⁷Dig skal de tilhøre, dig alene, ingen fremmed ved Siden af dig!

¹⁸Pagpalain ang iyong bukal; at magalak ka sa asawa ng iyong kabataan.

¹⁸Velsignet være dit Væld, og glæd dig ved din Ungdoms Hustru,

¹⁹Gaya ng maibiging usa at ng masayang usang babae, bigyan kang katiwasayan ng kaniyang dibdib sa buong panahon; at laging malugod ka sa kaniyang pagibig.

¹⁹den elskelige Hind, den yndige Gazel; hendes Elskov fryde dig stedse, berus dig altid i hendes Kærlighed!

²⁰Sapagka't bakit ka malulugod, anak ko, sa ibang babae, at yayakap sa sinapupunan ng di kilala?

²⁰Hvi beruser du dig, min Søn, i en fremmed og tager en andens Hustru i Favn?

²¹Sapagka't ang mga lakad ng tao ay nasa harap ng mga mata ng Panginoon, at kaniyang pinapatag ang lahat niyang mga landas.

²¹Thi for HERRENs Øjne er Menneskets Veje, grant følger han alle dets Spor;

²²Ang sarili niyang mga kasamaan ay kukuha sa masama. At siya'y matatalian ng mga panali ng kaniyang kasalanan.

²²den gudløse fanges af egen Brøde og holdes fast i Syndens Reb;

²³Siya'y mamamatay sa kakulangan ng turo; at sa kadahilanan ng kaniyang pagkaulol ay maliligaw siya.

²³han dør af Mangel på Tugt, går til ved sin store Dårskab.