¹Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.

¹“But now those who are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to put with my sheep dogs.

²Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.

²Of what use is the strength of their hands to me, men in whom ripe age has perished?

³Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.

³They are gaunt from lack and famine. They gnaw the dry ground, in the gloom of waste and desolation.

⁴Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.

⁴They pluck salt herbs by the bushes. The roots of the broom are their food.

⁵Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.

⁵They are driven out from the midst of men. They cry after them as after a thief;

⁶Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.

⁶So that they dwell in frightful valleys, and in holes of the earth and of the rocks.

⁷Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.

⁷Among the bushes they bray; and under the nettles they are gathered together.

⁸Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.

⁸They are children of fools, yes, children of base men. They were flogged out of the land.

⁹At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.

⁹“Now I have become their song. Yes, I am a byword to them.

¹⁰Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.

¹⁰They abhor me, they stand aloof from me, and don’t hesitate to spit in my face.

¹¹Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.

¹¹For he has untied his cord, and afflicted me; and they have thrown off restraint before me.

¹²Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.

¹²On my right hand rise the rabble. They thrust aside my feet, They cast up against me their ways of destruction.

¹³Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.

¹³They mar my path, They set forward my calamity, without anyone’s help.

¹⁴Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.

¹⁴As through a wide breach they come, in the midst of the ruin they roll themselves in.

¹⁵Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.

¹⁵Terrors have turned on me. They chase my honor as the wind. My welfare has passed away as a cloud.

¹⁶At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.

¹⁶“Now my soul is poured out within me. Days of affliction have taken hold on me.

¹⁷Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.

¹⁷In the night season my bones are pierced in me, and the pains that gnaw me take no rest.

¹⁸Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.

¹⁸By great force is my garment disfigured. It binds me about as the collar of my coat.

¹⁹Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.

¹⁹He has cast me into the mire. I have become like dust and ashes.

²⁰Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.

²⁰I cry to you, and you do not answer me. I stand up, and you gaze at me.

²¹Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.

²¹You have turned to be cruel to me. With the might of your hand you persecute me.

²²Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.

²²You lift me up to the wind, and drive me with it. You dissolve me in the storm.

²³Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.

²³For I know that you will bring me to death, To the house appointed for all living.

²⁴Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?

²⁴“However doesn’t one stretch out a hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help?

²⁵Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?

²⁵Didn’t I weep for him who was in trouble? Wasn’t my soul grieved for the needy?

²⁶Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.

²⁶When I looked for good, then evil came; When I waited for light, there came darkness.

²⁷Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.

²⁷My heart is troubled, and doesn’t rest. Days of affliction have come on me.

²⁸Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.

²⁸I go mourning without the sun. I stand up in the assembly, and cry for help.

²⁹Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.

²⁹I am a brother to jackals, and a companion to ostriches.

³⁰Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.

³⁰My skin grows black and peels from me. My bones are burned with heat.

³¹Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.

³¹Therefore my harp has turned to mourning, and my pipe into the voice of those who weep.