¹‹‹İnsanı kadın doğurur,Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

¹Inimesel, naisest sündinul, on lühikesed elupäevad ja palju tüli.

²Çiçek gibi açıp solar,Gölge gibi gelip geçer.

²Ta tõuseb nagu lilleke ja ta lõigatakse ära, ta põgeneb nagu vari ega jää püsima.

³Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun,Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

³Ometi pead sa seesugust silmas ja viid mind enesega kohtu ette.

⁴Kim temizi kirliden çıkarabilir?Hiç kimse!

⁴Kes võib roojasest teha puhta? Mitte keegi!

⁵Madem insanın günleri belirlenmiş,Aylarının sayısı saptanmış,Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

⁵Kuna tema elupäevad on määratud ja tema kuude arv on sinu käes - sa oled pannud piiri, millest ta ei saa üle minna -,

⁶Gözünü ondan ayır da,Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

⁶siis pööra oma pilk tema pealt ära ja jäta ta rahule, seni kui ta päevilisena oma päevast rõõmu tunneb!

⁷‹‹Oysa bir ağaç için umut vardır,Kesilse, yeniden sürgün verir,Eksilmez filizleri.

⁷Sest puulgi on lootus: kui ta maha raiutakse, siis ta võrsub taas ja tal pole võsudest puudu.

⁸Kökü yerde kocasa,Kütüğü toprakta ölse bile,

⁸Kuigi ta juur maa sees kõduneb ja känd mullas sureb,

⁹Su kokusu alır almaz filizlenir,Bir fidan gibi dal budak salar.

⁹hakkab ta veehõngust haljendama ja võsusid ajama otsekui istik.

¹⁰İnsan ise ölüp yok olur,Son soluğunu verir ve her şey biter.

¹⁰Aga kui mees sureb ja kaob, kui inimene hinge heidab - kus on ta siis?

¹¹Suyu akıp giden gölYa da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

¹¹Vesi voolab järvest ja jõgi taheneb ning kuivab,

¹²İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz,Gökler yok oluncaya dek uyanmaz,Uyandırılmaz.

¹²nõnda heidab inimene magama ega tõuse enam. Enne kui taevaid pole enam, nad ei ärka, neid ei äratata unest.

¹³‹‹Keşke beni ölüler diyarına gizlesen,Öfken geçinceye dek saklasan,Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

¹³Oh, et sa varjaksid mind surmavallas, peidaksid, kuni su viha möödub; et sa määraksid mulle aja ja siis peaksid mind meeles.

¹⁴İnsan ölür de dirilir mi?Başka biri nöbetimi devralıncaya dekSavaş boyunca umutla beklerdim.

¹⁴Kui mees sureb, kas ta ärkab jälle ellu? Ma ootaksin kogu oma sundaja, kuni mu vabastus tuleb.

¹⁵Sen çağırırdın, ben yanıtlardım,Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

¹⁵Sa hüüaksid ja ma vastaksin sulle, sa igatseksid oma kätetööd.

¹⁶O zaman adımlarımı sayar,Günahımın hesabını tutmazdın.

¹⁶Nüüd loed sa aga mu samme, ei lähe mööda mu patust.

¹⁷İsyanımı torbaya koyup mühürler,Suçumu örterdin.

¹⁷Mu üleastumine on pitseriga suletud kukrusse ja sa katad kinni mu süü.

¹⁸‹‹Ama dağın yıkılıp çöktüğü,Kayanın yerinden taşındığı,

¹⁸Aga variseb ju ka mägi ja kalju nihkub paigast,

¹⁹Suyun taşı aşındırdığı,Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi,İnsanın umudunu yok ediyorsun.

¹⁹vesi kulutab kive, vihmavaling uhub maamulla - nõnda hävitad sina inimese lootuse.

²⁰Onu hep yenersin, yok olup gider,Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

²⁰Sina alistad tema igaveseks ja ta peab minema, muudad ta näo ja saadad ta ära.

²¹Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz,Aşağılanırlar, anlamaz.

²¹Kas ta lapsi austatakse - tema ei saa seda teada, või kas neid põlatakse - tema seda ei märka.

²²Ancak kendi canının acısını duyar,Yalnız kendisi için yas tutar.››

²²Tema tunneb valu ainult omaenese ihus ja leina omaenese hinges.'