1Eyüp şöyle yanıtladı:
1Siis rääkis Iiob ja ütles:
2‹‹Ne zamana dek beni üzecek,Sözlerinizle ezeceksiniz?
2'Kui kaua te piinate mu hinge ja jahvatate mind sõnadega?
3On kez oldu beni aşağılıyor,Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.
3Te mõnitate mind juba kümnendat korda häbenematult mulle peale käies.
4Yanlış yola sapmışsam,Bu benim suçum.
4Ja kui ma ka tõesti oleksin eksinud, siis jääks mu eksimus ainult mulle.
5Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor,Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,
5Kui te tõesti mu ees tahate suurustada ja mulle mu alandust ette heita,
6Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı,Beni ağıyla kuşattı.
6siis teadke, et Jumal on mind maha paisanud ja piiranud mind oma võrguga.
7‹‹İşte, ‹Zorbalık bu!› diye haykırıyorum, ama yanıt yok,Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.
7Vaata, ma kisendan: 'Vägivald!', aga ei saa vastust; hüüan appi, aga õigust ei ole.
8Yoluma set çekti, geçemiyorum,Yollarımı karanlığa boğdu.
8Ta tegi mu teele tõkke ja ma ei pääse üle, ta pani mu radade peale pimeduse.
9Üzerimden onurumu soydu,Başımdaki tacı kaldırdı.
9Ta riisus minult au ja võttis mul krooni peast.
10Her yandan yıktı beni, tükendim,Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.
10Ta kiskus mind igapidi maha, et kaoksin, ja juuris mu lootuse välja nagu puu.
11Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor,Beni hasım sayıyor.
11Ta süütas oma viha põlema mu vastu ja pidas mind oma vaenlaseks.
12Orduları üstüme üstüme geliyor,Bana karşı rampalar yapıyor,Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.
12Tema väesalgad tulid üheskoos, rajasid tee mu juurde ja lõid leeri üles mu telgi ümber.
13‹‹Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı,Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.
13Mu vennad hoidis ta minust eemale ja mu tuttavad võõrdusid minust hoopis.
14Akrabalarım uğramaz oldu,Yakın dostlarım beni unuttu.
14Mu lähedased jätsid mind maha ja mu sõbrad unustasid mind ära.
15Evimdeki konuklarla hizmetçilerBeni yabancı sayıyor,Garip oldum gözlerinde.
15Mu kodakondsed ja teenijad peavad mind võõraks - ma olen nende silmis otsekui muulane.
16Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor,Dil döksem bile.
16Ma hüüan oma sulast, aga ta ei vasta, ma pean teda anuma, nagu mu suu võtab.
17Soluğum karımı tiksindiriyor,Kardeşlerim benden iğreniyor.
17Mu naisele ei meeldi mu hingeõhk ja oma lihastele vendadele olen ma vastik.
18Çocuklar bile beni küçümsüyor,Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.
18Poisidki põlgavad mind; kui ma tõusen, siis nad räägivad mulle vastu.
19Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor,Sevdiklerim yüz çeviriyor.
19Mind jälestavad kõik mu lähemad sõbrad, ja need, keda ma armastasin, on pöördunud mu vastu.
20Bir deri bir kemiğe döndüm,Ölümün eşiğine geldim.
20Mu luud on jäänud kinni naha ja liha külge, mu kondid tungivad välja nagu hambad.
21‹‹Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın,Çünkü Tanrının eli vurdu bana.
21Halastage mu peale, halastage, mu sõbrad, sest mind on tabanud Jumala käsi!
22Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor,Etime doymuyorsunuz?
22Miks ajate teiegi mind taga nagu Jumal? Kas te ei küllastu mu lihast?
23‹‹Keşke şimdi sözlerim yazılsa,Kitaba geçseydi,
23Oh, et mu sõnad ometi kirja pandaks, et need raamatusse kirjutataks,
24Demir kalemle, kurşunlaSonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!
24raudsule ja tinaga uurendataks kaljusse igaveseks ajaks!
25Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını,Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.
25Sest ma tean, et mu Lunastaja elab, ja tema jääb viimsena põrmu peale seisma.
26Derim yok olduktan sonra,Yeni bedenimle Tanrıyı göreceğim.
26Ja kuigi mu nahka on nõnda nülitud, saan ma ilma ihutagi näha Jumalat,
27Onu kendim göreceğim,Kendi gözlerimle, başkası değil.Yüreğim bayılıyor bağrımda!
27teda, keda ma ise näen, keda näevad mu oma silmad, aga mitte mõne võõra. Mul kõdunevad neerud sisikonnas.
28Eğer, ‹Sıkıntının kökü onda olduğu içinOnu kovalım› diyorsanız,
28Kui te mõtlete: 'Me ajame teda taga, asja juur leidub temas',
29Kılıçtan korkmalısınız,Çünkü kılıç cezası öfkeli olur,O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.››
29siis kartke mõõka, sest viha toob mõõka väärt süüteod, et te teaksite: kohus on olemas!'