¹‹‹İnsanı kadın doğurur,Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

¹EL HOMBRE nacido de mujer, Corto de días, y harto de sinsabores:

²Çiçek gibi açıp solar,Gölge gibi gelip geçer.

²Que sale como una flor y es cortado; Y huye como la sombra, y no permanece.

³Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun,Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

³¿Y sobre éste abres tus ojos, Y me traes á juicio contigo?

⁴Kim temizi kirliden çıkarabilir?Hiç kimse!

⁴¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.

⁵Madem insanın günleri belirlenmiş,Aylarının sayısı saptanmış,Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

⁵Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: Tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.

⁶Gözünü ondan ayır da,Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

⁶Si tú lo dejares, él dejará de ser: Entre tanto deseará, como el jornalero, su día.

⁷‹‹Oysa bir ağaç için umut vardır,Kesilse, yeniden sürgün verir,Eksilmez filizleri.

⁷Porque si el árbol fuere cortado, aún queda de él esperanza; retoñecerá aún, Y sus renuevos no faltarán.

⁸Kökü yerde kocasa,Kütüğü toprakta ölse bile,

⁸Si se envejeciere en la tierra su raíz, Y su tronco fuere muerto en el polvo,

⁹Su kokusu alır almaz filizlenir,Bir fidan gibi dal budak salar.

⁹Al percibir el agua reverdecerá, Y hará copa como planta.

¹⁰İnsan ise ölüp yok olur,Son soluğunu verir ve her şey biter.

¹⁰Mas el hombre morirá, y será cortado; Y perecerá el hombre, ¿y dónde estará él?

¹¹Suyu akıp giden gölYa da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

¹¹Las aguas de la mar se fueron, Y agotóse el río, secóse.

¹²İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz,Gökler yok oluncaya dek uyanmaz,Uyandırılmaz.

¹²Así el hombre yace, y no se tornará á levantar: Hasta que no haya cielo no despertarán, Ni se levantarán de su sueño.

¹³‹‹Keşke beni ölüler diyarına gizlesen,Öfken geçinceye dek saklasan,Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

¹³Oh quién me diera que me escondieses en el sepulcro, Que me encubrieras hasta apaciguarse tu ira, Que me pusieses plazo, y de mí te acordaras!

¹⁴İnsan ölür de dirilir mi?Başka biri nöbetimi devralıncaya dekSavaş boyunca umutla beklerdim.

¹⁴Si el hombre muriere, ¿volverá á vivir? Todos los días de mi edad esperaré, Hasta que venga mi mutación.

¹⁵Sen çağırırdın, ben yanıtlardım,Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

¹⁵Aficionado á la obra de tus manos, Llamarás, y yo te responderé.

¹⁶O zaman adımlarımı sayar,Günahımın hesabını tutmazdın.

¹⁶Pues ahora me cuentas los pasos, Y no das tregua á mi pecado.

¹⁷İsyanımı torbaya koyup mühürler,Suçumu örterdin.

¹⁷Tienes sellada en saco mi prevaricación, Y coacervas mi iniquidad.

¹⁸‹‹Ama dağın yıkılıp çöktüğü,Kayanın yerinden taşındığı,

¹⁸Y ciertamente el monte que cae se deshace, Y las peñas son traspasadas de su lugar;

¹⁹Suyun taşı aşındırdığı,Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi,İnsanın umudunu yok ediyorsun.

¹⁹Las piedras son desgastadas con el agua impetuosa, Que se lleva el polvo de la tierra: de tal manera haces tú perecer la esperanza del hombre.

²⁰Onu hep yenersin, yok olup gider,Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

²⁰Para siempre serás más fuerte que él, y él se va; Demudarás su rostro, y enviaráslo.

²¹Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz,Aşağılanırlar, anlamaz.

²¹Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; O serán humillados, y no entenderá de ellos.

²²Ancak kendi canının acısını duyar,Yalnız kendisi için yas tutar.››

²²Mas su carne sobre él se dolerá, Y entristecerse ha en él su alma.