¹‹‹Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu,Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

¹CIERTAMENTE tiempo limitado tiene el hombre sobre la tierra, Y sus días son como los días del jornalero.

²Gölgeyi özleyen köle,Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

²Como el siervo anhela la sombra, Y como el jornalero espera el reposo de su trabajo:

³Miras olarak bana boş aylar verildi,Payıma sıkıntılı geceler düştü.

³Así poseo yo meses de vanidad, Y noches de trabajo me dieron por cuenta.

⁴Yatarken, ‹Ne zaman kalkacağım› diye düşünüyorum,Ama gece uzadıkça uzuyor,Gün doğana dek dönüp duruyorum.

⁴Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, Y estoy harto de devaneos hasta el alba.

⁵Bedenimi kurt, kabuk kaplamış,Çatlayan derimden irin akıyor.

⁵Mi carne está vestida de gusanos, y de costras de polvo; Mi piel hendida y abominable.

⁶‹‹Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı,Umutsuz tükenmekte.

⁶Y mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.

⁷Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa,Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

⁷Acuérdate que mi vida es viento, Y que mis ojos no volverán á ver el bien.

⁸Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek,Senin gözlerin üzerimde olacak,Ama ben yok olacağım.

⁸Los ojos de los que me ven, no me verán más: Tus ojos sobre mí, y dejaré de ser.

⁹Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi,Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

⁹La nube se consume, y se va: Así el que desciende al sepulcro no subirá;

¹⁰Bir daha evine dönmez,Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

¹⁰No tornará más á su casa, Ni su lugar le conocerá más.

¹¹‹‹Bu yüzden sessiz kalmayacak,İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim;Canımın acısıyla yakınacağım.

¹¹Por tanto yo no reprimiré mi boca; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y quejaréme con la amargura de mi alma.

¹²Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki,Başıma bekçi koydun?

¹²¿Soy yo la mar, ó ballena, Que me pongas guarda?

¹³Yatağım beni rahatlatır,Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

¹³Cuando digo: Mi cama me consolará, Mi cama atenuará mis quejas;

¹⁴Beni düşlerle korkutuyor,Görümlerle yıldırıyorsun.

¹⁴Entonces me quebrantarás con sueños, Y me turbarás con visiones.

¹⁵Öyle ki, boğulmayı,Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

¹⁵Y así mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, Y quiso la muerte más que mis huesos.

¹⁶Yaşamımdan tiksiniyor,Sonsuza dek yaşamak istemiyorum;Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

¹⁶Aburríme: no he de vivir yo para siempre; Déjáme, pues que mis días son vanidad.

¹⁷‹‹İnsan ne ki, onu büyütesin,Üzerinde kafa yorasın,

¹⁷¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, Y que pongas sobre él tu corazón,

¹⁸Her sabah onu yoklayasın,Her an onu sınayasın?

¹⁸Y lo visites todas las mañanas, Y todos los momentos lo pruebes?

¹⁹Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın,Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

¹⁹¿Hasta cuándo no me dejarás, Ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

²⁰Günah işledimse, ne yaptım sana,Ey insan gözcüsü?Niçin beni kendine hedef seçtin?Sana yük mü oldum?

²⁰Pequé, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario á ti, Y que á mí mismo sea pesado?

²¹Niçin isyanımı bağışlamaz,Suçumu affetmezsin?Çünkü yakında toprağa gireceğim,Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.››

²¹¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, Y si me buscares de mañana, ya no seré.