¹Job again took up his parable, and said,

¹ایوب به کلام خود ادامه داده گفت:

²“Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me;

²«ای کاش دوران سابق و آن روزهائی که خدا نگهدار من بود، دوباره می آمد.

³when his lamp shone on my head, and by his light I walked through darkness,

³درآن روزها نور او بر من می تابید و راه تاریک مرا روشن می کرد.

⁴as I was in the ripeness of my days, when the friendship of God was in my tent,

⁴آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

⁵when the Almighty was yet with me, and my children were around me,

⁵خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم به دور من جمع بودند.

⁶when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil for me,

⁶پاهای خود را با شیر می شستم و از صخره ها برای من روغن زیتون جاری می شد.

⁷when I went forth to the city gate, when I prepared my seat in the street.

⁷وقتی به دروازۀ شهر می رفتم و به چوکی خود می نشستم،

⁸The young men saw me and hid themselves. The aged rose up and stood.

⁸جوانان به من راه می دادند و مو سفیدان بپا بر می خاستند.

⁹The princes refrained from talking, and laid their hand on their mouth.

⁹بزرگان شهر از حرف زدن باز می ایستادند و سکوت می کردند.

¹⁰The voice of the nobles was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth.

¹⁰حتی شخصیت های مهم با دیدن من خاموش می شدند و حرفی زده نمی توانستند.

¹¹For when the ear heard me, then it blessed me; and when the eye saw me, it commended me:

¹¹هر کسی که مرا می دید و سخنان مرا می شنید، از من تعریف و توصیف می کرد.

¹²Because I delivered the poor who cried, and the fatherless also, who had none to help him,

¹²زیرا من به داد مردم فقیر می رسیدم و به یتیمانِ بی کس کمک می کردم.

¹³the blessing of him who was ready to perish came on me, and I caused the widow’s heart to sing for joy.

¹³کسانی که در حال مرگ بودند، برایم دعا می کردند و با کار ثواب دل بیوه زنان را خوش می ساختم.

¹⁴I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem.

¹⁴کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می دادم.

¹⁵I was eyes to the blind, and feet to the lame.

¹⁵برای کورها، چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

¹⁶I was a father to the needy. The cause of him who I didn’t know, I searched out.

¹⁶از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می کردم و از حق بیگانه ها دفاع می نمودم.

¹⁷I broke the jaws of the unrighteous, and plucked the prey out of his teeth.

¹⁷دندانهای مردم شریر را می شکستم و شکار را از دهن شان می ربودم.

¹⁸Then I said, ‘I shall die in my own house, I shall number my days as the sand.

¹⁸آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی به آسودگی در آشیانۀ خود بمیرم.

¹⁹My root is spread out to the waters. The dew lies all night on my branch.

¹⁹مثل درختی بودم که ریشه اش در آب می رسید و شاخه هایش با شبنم شاداب می شدند.

²⁰My glory is fresh in me. My bow is renewed in my hand.’

²⁰همگی از من تمجید می کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

²¹“Men listened to me, waited, and kept silence for my counsel.

²¹همه به سخنان من گوش می دادند و از پندهای من استفاده می کردند.

²²After my words they didn’t speak again. My speech fell on them.

²²وقتی من سخنانم را تمام می کردم، کسی حرفی نمی زد. کلام من مثل قطرات شبنم بر آن ها می چکید.

²³They waited for me as for the rain. Their mouths drank as with the spring rain.

²³آن ها مثل دهقانی که چشم براه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می بودند.

²⁴I smiled on them when they had no confidence. They didn’t reject the light of my face.

²⁴وقتی دلسرد می شدند، با یک تبسم آن ها را دلگرم می ساختم و با روی خوش آن ها را تشویق می نمودم.در میان آن ها مثل پادشاه حکومت می کردم و در هنگام غم آن ها را تسلی می دادم.

²⁵I chose out their way, and sat as chief. I lived as a king in the army, as one who comforts the mourners.

²⁵در میان آن ها مثل پادشاه حکومت می کردم و در هنگام غم آن ها را تسلی می دادم.