¹“Isn’t a man forced to labor on earth? Aren’t his days like the days of a hired hand?

¹انسان به روی زمین مانند یک کارگر اجباری زحمت می کشد. دوران حیاتش توأم با سختی و مشکلات است.

²As a servant who earnestly desires the shadow, as a hireling who looks for his wages,

²مثل غلامی در آرزوی آنست که سایه ای بیابد و لحظه ای در زیر آن بیاساید و مانند مزدوری است که در انتظار مزد خود باشد.

³so am I made to possess months of misery, wearisome nights are appointed to me.

³ماههای عمر من در بیهودگی می گذرند. شبهای رنجبار و خسته کننده نصیب من شده است.

⁴When I lie down, I say, ‘When shall I arise, and the night be gone?’ I toss and turn until the dawning of the day.

⁴وقتی می خوابم می گویم که چه وقت صبح می شود. اما شبهای من طولانی اند و تا صبح از این پهلو به آن پهلو می غلتم.

⁵My flesh is clothed with worms and clods of dust. My skin closes up, and breaks out afresh.

⁵تن من پوشیده از کِرم و گرد و خاک است و پوست بدنم ترکیده و چرک گرفته است.

⁶My days are swifter than a weaver’s shuttle, and are spent without hope.

⁶روزهایم تیزتر از ماکوی بافندگان می گذرند و در ناامیدی بپایان می رسند.

⁷Oh remember that my life is a breath. My eye shall no more see good.

⁷ای خدا، به یاد آور که عمر من لحظه ای بیش نیست و چشم من روز خوبی را نخواهد دید

⁸The eye of him who sees me shall see me no more. Your eyes shall be on me, but I shall not be.

⁸و چشمانی که امروز به من می نگرند، دیگر برویم نخواهند افتاد. مرا جستجو خواهید کرد، اما اثری از من نخواهید یافت.

⁹As the cloud is consumed and vanishes away, so he who goes down to Sheol Sheol is the place of the dead. shall come up no more.

⁹مثل ابری که پراگنده و ناپدید می شود، کسانی هم که می میرند دیگر بر نمی خیزند.

¹⁰He shall return no more to his house, neither shall his place know him any more.

¹⁰به خانه های خود باز نمی گردند و آشنایان شان برای همیشه آن ها را از یاد می برند.

¹¹“Therefore I will not keep silent. I will speak in the anguish of my spirit. I will complain in the bitterness of my soul.

¹¹از همین سبب است که خاموش مانده نمی توانم و می خواهم که درد و رنج خود را بیان کنم.

¹²Am I a sea, or a sea monster, that you put a guard over me?

¹²مگر من هیولای بحری هستم که مرا تحت نظر قرار داده ای؟

¹³When I say, ‘My bed shall comfort me. My couch shall ease my complaint;’

¹³من دراز می کشم تا دمی استراحت کنم و مصیبت های خود را از یاد ببرم،

¹⁴then you scare me with dreams, and terrify me through visions:

¹⁴آنگاه تو مرا با خوابهای وحشتناک می ترسانی.

¹⁵so that my soul chooses strangling, death rather than my bones.

¹⁵بنابران، من چارۀ دیگر ندارم بجز اینکه گلوی خود را فشرده، بمیرم و به این زندگی رنجبار خود خاتمه بدهم.

¹⁶I loathe my life. I don’t want to live forever. Leave me alone, for my days are but a breath.

¹⁶از زندگی بیزارم و نمی خواهم دیگر زندگی کنم، پس مرا بحالم بگذارید، زیرا از من نفسی بیش نمانده است.

¹⁷What is man, that you should magnify him, that you should set your mind on him,

¹⁷انسان چه اهمیتی دارد که به او اینقدر توجه نشان می دهی؟

¹⁸that you should visit him every morning, and test him every moment?

¹⁸هر روز از او بازجوئی می کنی و هر لحظه او را می آزمائی.

¹⁹How long will you not look away from me, nor leave me alone until I swallow down my spittle?

¹⁹آیا نمی خواهی دمی آرامم بگذاری تا آب دهن خود را فروبرم؟

²⁰If I have sinned, what do I do to you, you watcher of men? Why have you set me as a mark for you, so that I am a burden to myself?

²⁰اگر من گناهی بکنم چه ضرری به تو می رسد، ای ناظر اعمال انسانها؟ چرا مرا هدف تیرهای خود قرار دادی؟ آیا من بار دوش تو شده ام؟چرا گناهان مرا نمی بخشی و از خطاهای من چشم نمی پوشی؟ زیرا به زودی به زیر خاک می روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.»

²¹Why do you not pardon my disobedience, and take away my iniquity? For now shall I lie down in the dust. You will seek me diligently, but I shall not be.”

²¹چرا گناهان مرا نمی بخشی و از خطاهای من چشم نمی پوشی؟ زیرا به زودی به زیر خاک می روم و تو به سراغم خواهی آمد و من دیگر وجود نخواهم داشت.»