¹Job again took up his parable, and said,

¹ ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

²“Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me;

² ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

³when his lamp shone on my head, and by his light I walked through darkness,

³ در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

⁴as I was in the ripeness of my days, when the friendship of God was in my tent,

⁴ آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

⁵when the Almighty was yet with me, and my children were around me,

⁵ خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

⁶when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil for me,

⁶ پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

⁷when I went forth to the city gate, when I prepared my seat in the street.

⁷ وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

⁸The young men saw me and hid themselves. The aged rose up and stood.

⁸ جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

⁹The princes refrained from talking, and laid their hand on their mouth.

⁹ رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

¹⁰The voice of the nobles was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth.

¹⁰ حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

¹¹For when the ear heard me, then it blessed me; and when the eye saw me, it commended me:

¹¹ هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

¹²Because I delivered the poor who cried, and the fatherless also, who had none to help him,

¹² زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

¹³the blessing of him who was ready to perish came on me, and I caused the widow’s heart to sing for joy.

¹³ کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

¹⁴I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem.

¹⁴ کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

¹⁵I was eyes to the blind, and feet to the lame.

¹⁵ برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

¹⁶I was a father to the needy. The cause of him who I didn’t know, I searched out.

¹⁶ از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

¹⁷I broke the jaws of the unrighteous, and plucked the prey out of his teeth.

¹⁷ دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

¹⁸Then I said, ‘I shall die in my own house, I shall number my days as the sand.

¹⁸ آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

¹⁹My root is spread out to the waters. The dew lies all night on my branch.

¹⁹ مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

²⁰My glory is fresh in me. My bow is renewed in my hand.’

²⁰ همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

²¹“Men listened to me, waited, and kept silence for my counsel.

²¹ همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

²²After my words they didn’t speak again. My speech fell on them.

²² وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

²³They waited for me as for the rain. Their mouths drank as with the spring rain.

²³ آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

²⁴I smiled on them when they had no confidence. They didn’t reject the light of my face.

²⁴ وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم. در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

²⁵I chose out their way, and sat as chief. I lived as a king in the army, as one who comforts the mourners.

²⁵ در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.