¹“But now those who are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to put with my sheep dogs.

¹ امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

²Of what use is the strength of their hands to me, men in whom ripe age has perished?

² آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

³They are gaunt from lack and famine. They gnaw the dry ground, in the gloom of waste and desolation.

³ آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

⁴They pluck salt herbs by the bushes. The roots of the broom are their food.

⁴ از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

⁵They are driven out from the midst of men. They cry after them as after a thief;

⁵ در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

⁶So that they dwell in frightful valleys, and in holes of the earth and of the rocks.

⁶ مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

⁷Among the bushes they bray; and under the nettles they are gathered together.

⁷ گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

⁸They are children of fools, yes, children of base men. They were flogged out of the land.

⁸ اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

⁹“Now I have become their song. Yes, I am a byword to them.

⁹ آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

¹⁰They abhor me, they stand aloof from me, and don’t hesitate to spit in my face.

¹⁰ چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

¹¹For he has untied his cord, and afflicted me; and they have thrown off restraint before me.

¹¹ فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

¹²On my right hand rise the rabble. They thrust aside my feet, They cast up against me their ways of destruction.

¹² راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

¹³They mar my path, They set forward my calamity, without anyone’s help.

¹³ ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

¹⁴As through a wide breach they come, in the midst of the ruin they roll themselves in.

¹⁴ ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

¹⁵Terrors have turned on me. They chase my honor as the wind. My welfare has passed away as a cloud.

¹⁵ اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

¹⁶“Now my soul is poured out within me. Days of affliction have taken hold on me.

¹⁶ شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

¹⁷In the night season my bones are pierced in me, and the pains that gnaw me take no rest.

¹⁷ خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

¹⁸By great force is my garment disfigured. It binds me about as the collar of my coat.

¹⁸ خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

¹⁹He has cast me into the mire. I have become like dust and ashes.

¹⁹ پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

²⁰I cry to you, and you do not answer me. I stand up, and you gaze at me.

²⁰ تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

²¹You have turned to be cruel to me. With the might of your hand you persecute me.

²¹ مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

²²You lift me up to the wind, and drive me with it. You dissolve me in the storm.

²² می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

²³For I know that you will bring me to death, To the house appointed for all living.

²³ چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

²⁴“However doesn’t one stretch out a hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help?

²⁴ آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

²⁵Didn’t I weep for him who was in trouble? Wasn’t my soul grieved for the needy?

²⁵ امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

²⁶When I looked for good, then evil came; When I waited for light, there came darkness.

²⁶ دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

²⁷My heart is troubled, and doesn’t rest. Days of affliction have come on me.

²⁷ ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

²⁸I go mourning without the sun. I stand up in the assembly, and cry for help.

²⁸ همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

²⁹I am a brother to jackals, and a companion to ostriches.

²⁹ پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند. آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

³⁰My skin grows black and peels from me. My bones are burned with heat.

³⁰ آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

³¹Therefore my harp has turned to mourning, and my pipe into the voice of those who weep.