¹After this Job opened his mouth, and cursed the day of his birth.

¹ بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

²Job answered:

² لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

³“Let the day perish in which I was born, the night which said, ‘There is a boy conceived.’

³ آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

⁴Let that day be darkness. Don’t let God from above seek for it, neither let the light shine on it.

⁴ در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

⁵Let darkness and the shadow of death claim it for their own. Let a cloud dwell on it. Let all that makes black the day terrify it.

⁵ آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

⁶As for that night, let thick darkness seize on it. Let it not rejoice among the days of the year. Let it not come into the number of the months.

⁶ آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

⁷Behold, let that night be barren. Let no joyful voice come therein.

⁷ آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

⁸Let them curse it who curse the day, who are ready to rouse up leviathan.

⁸ در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

⁹Let the stars of its twilight be dark. Let it look for light, but have none, neither let it see the eyelids of the morning,

⁹ زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

¹⁰because it didn’t shut up the doors of my mother’s womb, nor did it hide trouble from my eyes.

¹⁰ چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

¹¹“Why didn’t I die from the womb? Why didn’t I give up the spirit when my mother bore me?

¹¹ چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

¹²Why did the knees receive me? Or why the breast, that I should nurse?

¹² اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

¹³For now should I have lain down and been quiet. I should have slept, then I would have been at rest,

¹³ چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

¹⁴with kings and counselors of the earth, who built up waste places for themselves;

¹⁴ زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

¹⁵or with princes who had gold, who filled their houses with silver:

¹⁵ در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

¹⁶or as a hidden untimely birth I had not been, as infants who never saw light.

¹⁶ کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

¹⁷There the wicked cease from troubling. There the weary are at rest.

¹⁷ چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

¹⁸There the prisoners are at ease together. They don’t hear the voice of the taskmaster.

¹⁸ آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

¹⁹The small and the great are there. The servant is free from his master.

¹⁹ و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

²⁰“Why is light given to him who is in misery, life to the bitter in soul,

²⁰ چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

²¹Who long for death, but it doesn’t come; and dig for it more than for hidden treasures,

²¹ به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

²²who rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?

²² از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد. آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.

²³Why is light given to a man whose way is hidden, whom God has hedged in?

²³ آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.

²⁴For my sighing comes before I eat. My groanings are poured out like water.

²⁵For the thing which I fear comes on me, That which I am afraid of comes to me.

²⁶I am not at ease, neither am I quiet, neither have I rest; but trouble comes.”